Observeren en coachen part III

Weer een nieuwe dag. Na de gebruikelijke rituelen sta ik om 8:30 uur klaar om naar Lulu High School te gaan. We rijden mee met Rita en Jolanthe en ook zij staan al klaar. Klein probleem: we zijn Lotte kwijt. Lastig, want zij heeft een afspraak om 9:00 uur, maar de andere dames ook. Er zit maar één ding op, dus ik pak de telefoon en bel haar op. Voice-mail. Inspreken dan maar. Als ik heb opgehangen, komt ze juist aanlopen.

Op Lulu High School zitten voor het kantoor van Anderson een stuk of zes mensen. Ouderdag, denken we nog, maar het blijken sollicitanten te zijn. Lotte wil zo'n gesprek wel eens bijwonen en vraagt of dat mogelijk is. Het is geen probleem, dus zo gaan we ieder ons eigen weg vandaag.

Ik maak allereerst kennis met een docent computerkunde, die ik nog niet ontmoet heb. Zij surveilleert bij een groep sollicitanten, die een praktische computeropdracht maken. Dat is onderdeel van de sollicitatie en dat zou ik wel mee willen nemen naar Nederland. We vragen wel eens of iemand computervaardig is, maar bij een bevestigend antwoord, wordt dat niet gecheckt. Raar eigenlijk.

Na deze kennismaking bespreek ik de les scheikunde na met Maurice. Wat mij opviel, was dat bij zijn practicum één groepje met twee branders werkte, terwijl de andere slechts met één brander werkte. Daardoor was het eerste groepje sneller klaar met de opdracht dan de andere twee. Maurice weet echter feilloos aan te geven waar dat aan lag. Volgens hem werkte niet alle apparatuur goed in zijn lokaal. Dat is eigenlijk wel een logische verklaring, gezien de staat van de spullen. Verder zijn er weinig opmerkingen.

Tijdens de thee krijg ik van mijn collega biologie de briefjes, die de leerlingen van Form1 geschreven hebben voor mijn leerlingen. Top dat hij dat geregeld heeft. Onderwijl vraag ik me, wanneer die kinderen daar überhaupt de tijd voor hebben gehad.

Na de thee ga ik door naar een les Business Studies. Deze collega heb ik nog niet aan het werk gezien. Ze geeft aardig les en heeft goed aandacht voor de kinderen. Dat blijkt uit het feit, dat ze direct aandacht heeft voor een meisje, als ze haar hoofd op tafel legt. Het is ook wel erg warm vandaag. Daarom draagt ze anderen ook op om hun sweater uit te trekken. Het is ook wel wat: een blouse, jurk én sweater. Stel je voor dat je kou vat.

Aan het einde van de les neem ik echt afscheid van de leerlingen. Grappig hoe deze leerlingen hetzelfde zijn als die van ons. Met hun eigen dromen, een boefje, een hele slimme en een veel te grote verlegen meid. De omstandigheden zijn hier anders dan in Nederland, maar de kinderen zeker niet. Ik heb enkele zelfs al in m'n hart gesloten. Mooi toch, hoe snel dat kan gaan.

Als ik met een groet de klas uit loop, komt Jasper er net aan. Hij heeft toch nog een computerles kunnen regelen, ondanks dat hun eigen docent er niet is. De dame die eerder de sollicitanten een test afnam, zal nu deze leerlingen les geven. Ik blijf dus nog even, maar halverwege moet ik weg voor de afsluitende training met het team: de circle of confidence. Zo noemen wij het in ieder geval.

Het komt erop neer dat we drie concentrische cirkels maken. De buitenste staat voor stress-mode, de middelste voor stretch-mode en de middelste voor confidence-mode. Als je in de buitenste cirkel gaat staan, betekent dat dat je je niet op je gemak voelt. Sta je in de middelste, dan geef je daarmee aan dat je je volledig op je gemak voelt. De middelste cirkel zit daar logischerwijs tussenin.

We hebben drie vragen voor de collega's. De eerste is hoe ze zich voelden, toen ze hoorden dat wij op school zouden komen vanuit het project T4T. De tweede vraag is hoe ze zich na de tweede trainingsdag voelden en de derde en laatste vraag is uiteraard hoe ze zich op dit moment voelen, nu de sessie ten einde is.

Als antwoord op de eerste vraag gaan de meeste docenten in de buitenste of middelste cirkel staan. Bij de tweede vraag schuift vrijwel iedereen een plaatsje op. Opvallend is de stap die één collega maakt: bij de eerste vraag stond hij in de buitenste cirkel, maar nu stapt hij direct in de binnenste cirkel. We vragen hem hoe dat komt en het blijkt dat hij dacht dat wij hem zouden komen beoordelen én dat vervolgens zouden doorgeven aan de directie. Wij hebben in de eerste dagen echter duidelijk aangegeven, dat wij ook docenten zijn, hun wel komen trainen, maar net als zij zeker niet alle wijsheid in pacht hebben. Dat heeft hem duidelijk gerust gesteld. Tenslotte geven de collega's antwoord op vraag drie, waarbij eigenlijk iedereen in de middelste cirkel wil stappen. Die is daar echter te krap voor. Daarbij is het erg warm vandaag, dus we geven aan dat we de boodschap begrijpen en laten ze er weer uit stappen. We spreken nog even na en dan is het toch echt tijd voor een dankwoord en het afscheid.

Ik heb echter nog één afspraak staan, namelijk met de docent Business Studies. Het is een korte sessie, waar niet heel veel over te vertellen valt. Ook zij geeft aan dat ze graag had willen werken met een woordweb. Mijn suggestie komt erop neer dat ze dit kan uitdiepen door er een competitie van te maken of juist door het uit te breiden door er een mindmap van te maken. De verschillen weet ze; die zijn eerder besproken.

Dan is het toch echt tijd om te gaan. Dit is de eerste dag dat we redelijk op tijd terug kunnen naar het resort. Gelukkig maar, want het is daardoor ook de dag dat we het verslag niet alleen af moeten maken, maar ook moeten nakijken op stijl- en spelfouten en daarna moeten opsturen. We weten onze tijd dus wederom prima op te vullen. Zodra het verslag af is, stuur ik het naar Lysanne. Weer een stap verder.

Dan is het tijd voor mij om de souvenirs te kopen. Ik stop Euro's en Keniaanse Shillings (KES) in m'n zak. Eens kijken hoever we komen. Zodra ik het strand op loop, komen er mensen op me af. Ik geef echter aan dat ik een afspraak heb met James Bond. Ze begrijpen de boodschap. In het straatje kom ik wat collega's van T4T tegen, terwijl ik James langzaam op ons af zie lopen. Hij blijft op een afstandje staan, totdat ik klaar ben.

We lopen samen langs de winkeltjes. Bij het tweede winkeltje zoek ik een ketting voor Zahra uit. Waar ik verwacht dat James het aanneemt om het later mee te nemen in de onderhandelingen, geeft de eigenaar van het winkeltje aan dat hij met mij wil onderhandelen. Ik ben even in de war, maar vind het verder prima. Hij schrijft een prijs op, ik ga daar ver onder zitten. We komen ergens uit, waar we beide blij mee zijn en de deal is gesloten. Ik berg het kettinkje op en ga verder met James.

Ik zoek uiteindelijk vier items uit; een setje van drie beeldjes van Masai op een voetstukje, een bakje, een masker en een leren armbandje. Dan gaan we onderhandelen. James gaat schuin naast me zitten en direct komt er een tweede man naast me zitten. Ik voel me gek genoeg volledig op m'n gemak. James begint door de prijzen per stuk op een blaadje te schrijven. Ik verwacht een totaalprijs, maar die komt niet. Ik reken dus snel uit hoeveel hij me rekent en ga daar veel te ver onder zitten, te weten op nog geen kwart van wat hij noemt. Dan wordt het leuk.

James zakt wel wat met de prijs, maar daar ben ik het nog niet mee eens. Dan wil hij dat ik prijzen opschrijf, die ik ervoor over heb. Het is een heel spel. Erg leuk. Voor mij dan, want hij komt niet echt verder met me. Op zeker moment komt er een derde en even later een vierde man bij. Ze proberen me allen te overtuigen, dat ze het heel erg slecht hebben. Ze weten dat ik van T4T ben, maar begrijpen blijkbaar niet dat wij als groep van bijna 50 man met elkaar overleggen wat we waar voor hoeveel kopen. En ook niet, dat er een paar zeer ervaren Kenia-gangers tussen zitten, die ons ook wat wijzer hebben gemaakt dan we al waren.

Uiteindelijk - om een lang verhaal kort te maken - gaat James de fout in. Hij heeft de prijzen per stuk nogmaals opgeschreven vraagt KES185 voor het armbandje. Dan draait hij het blaadje om en vraagt mij om mijn prijzen op te schrijven. Ik ga voor KES75, waarna hij mijn prijzen doorstreept en die van hem erachter zet. Bij het armbandje zet hij echter KES250. Ik draai het blaadje weer om en vraag hoe dat nou kan. Hij raakt volledig in de war. Zeker als ik ook nog wil betalen in een combinatie van Euro's en KES.

Iemand anders neemt de onderhandelingen over. Hij noemt een prijs van KES2200 voor het totaal. Ik ben dan al gestegen tot KES1400, terwijl James op KES1800 zat. Ik schud nee. KES2000 dan? Nee, want James wilde slechts KES1800. De man maakt het af en zegt dat hij daar dan ook maar mee akkoord gaat, terwijl hij James een wat boze blik toewerpt. Ik begrijp dat dit het is en aangezien ik de spullen wel wil hebben, betaal ik in de een combinatie van Euro's en KES. De spullen worden ingepakt, soort van en ik neem afscheid met een ferme handdruk. Ik geef James nog wat potloden en een puntenslijper; ik had hem beloofd dat ik nog even zou kijken of ik wat over had en belofte maakt schuld. Hij neemt de spullen gretig aan. Ze kunnen daar echt alles gebruiken.

De onderhandelingen hebben ruim een uur geduurd. Ik heb geen lunch gehad op school, omdat we bezig waren met de eindopdracht en daarna vrijwel direct zijn weggegaan. Ik lust wel wat, dus ik loop terug naar het resort en neem bij het zwembad een bak thee met wat broodjes. Er zitten al wat collega's, waar ik bij aan tafel ga zitten. Na 10 minuten gaan zij echter. Zij laten een broodje op tafel liggen, op ongeveer 30cm van mij af. Mijn eigen broodjes heb ik dicht bij me en houd ik goed in de gaten. Er komt een aapje aan en hij ziet dat ik naar hem kijk. Hij loopt langs en komt dan plotseling van achter terug om het achtergelaten broodje van tafel te graaien. Het gaat razendsnel.

Na dit "avontuur" ga ik naar de evaluatie. Ook die duurt zeker weer een uur. Daarna is het een kwestie van even opfrissen, eten en vervolgens op tijd naar bed. Morgen wordt een bijzondere dag. Om 5:00 uur vertrek ik namelijk op safari. Op naar de wilde dieren. Hopen dat we wat zien.