Final celebration

Vandaag is de Final Celebration. We vertrekken pas om 9:15, maar daar is tijdens het appen wat verwarring over geweest. De ene wekker staat dus goed, maar de andere helaas niet. Daardoor ben ik iets vroeger wakker dan me lief is.

We worden met busjes naar de feestlocatie gebracht. Als we aankomen, moeten we ons registreren. Op een groot veld staan tenten met stoelen eronder. Aan de korte kant staat een tent die wat luxer is, inclusief een tafel. Er staat een muziekinstallatie naast. Dat is duidelijk de tent van het bestuur en de Keniaanse gezagsdragers.

Het is nog niet erg druk. Van Lulu High School is er nog niemand. Ik kijk wat ronden en maak wat foto's. Dan zie ik Lucy zitten. Één van de docenten die we getraind hebben. Ik ga naar haar toe en we maken een praatje. Over de reis die ze achter de rug heeft, haar zoontje en haar man. Onderwijl begint het programma en blijkt dat elke school iets voorbereid heeft. Samen met Lotte bedenken we een moordprogramma voor onszelf. Stel je voor dat ze ons naar voren roepen en we niets hebben.

Gelukkig komen langzaamaan meer docenten van onze school binnen, inclusief Anderson. Hij overziet wat er gebeurt en zegt dan dat hij een noodgeval heeft. Hij moet even weg. Later blijkt dat hij op dat moment cadeautjes voor Lotte en mij heeft gekocht. Als we namelijk als één van de laatste scholen aan de beurt zijn om ons te presenteren, krijgt Lotte een Keniaanse vlag als omslagdoek en ik een Masai omslagdoek. Vervolgens doen we een rituele dans, waarbij ik eerst met Anderson dans, maar al gauw aan Lucy gekoppeld wordt. Zij zet tenslotte het lied Hakuna Matata (geen probleem) in. Over improviseren gesproken.

Na de optredens van de scholen neemt Mia als voorzitter van de stichting T4T het woord. Zij benadrukt nog eens wat een afgevaardigde van het Keniaanse onderwijs in een toespraak eerder op de dag zei. Daarna kondigt ze een optreden aan van een groep, due zich vanuit de sloppenwijken omhoog geweekt hebben als artiesten en acrobaten. Het is een cadeau van T4T aan de docenten en andere aanwezigen. Het is een geweldig optreden. As het na ongeveer drie kwartier ten einde is, gaan we met z'n allen eten. Daarna is het echt tijd voor afscheid, waarbij we afspreken dat we contact houden.

In het resort zitten we nog even bij elkaar. Ik ga een uurtje zwemmen en zet daarna de foto's op de computer. Ik bewerk degene waar ik op sta met Masai omslagdoek. Die heeft Robbie van me gemaakt. Zo heb ik er ook een leuke herinnering aan. Helaas lukt het me niet om de foto's direct op Facebook te plaatsen. Het netwerk heeft weer kuren.
 
Fred heeft ons, mensen van het SVOK gevraagd een kwartiertje eerder naar de evaluatie te komen. Hij wil graag dat we onze eigen opbrengsten, voor ons persoonlijk dus, naar hem opsturen. Terwijl hij praat, schrijf ik m'n eerste ideeën op.
 
Vervolgens starten we met de laatste evaluatie, waarbij Dick aftrapt met een verhaal over de Talking Stick, een typisch Keniaans gebruik. Deze wordt gebruikt om dilemma's op te lossen.  De leider van een groep formuleert het dilemma, een uitdaging of probleem zo scherp mogelijk. Iedereen in de groep mag z'n zegje doen. De voorwaarde is dat degene die de stick heeft praat en de rest luistert. Met mag elkaar niet herhalen; alle informatie moet nieuw zijn. Niemand wordt af- of bijgevallen. Er is geen tijdlimiet. Als iedereen z'n verhaal heeft gedaan, neemt de leider van de groep een besluit, dat door iedereen aangenomen wordt.
 
Na afloop van z'n uitleg geeft Dick nog een voorbeeld, in wat voor situatie de Talking Stick gebruikt is. Het verhaal spreekt me erg aan en we kunnen er eentje bestellen bij T4T, maar ik doe het uiteindelijk niet. Hetzelfde geldt voor de Stool of Confidence. Ook mooi en ook te koop, maar niet voor mij. Ik zou ook niet weten waar ik 'm kwijt moet. Ik houd het bij m'n schaaltje als aandenken. En m'n Masai omslagdoek natuurlijk.
 
De evaluatie is verrassend. Wel leuk, maar ook lastig. We krijgen een notitieblokje, waar we onze naam op moeten schrijven. Vervolgens gaat het rond en schrijft iedereen iets positiefs op over degene van wie het boekje is. Ik vind het vooral lastig, omdat ik niet iedereen uit de VO-groep evenveel gesproken heb. De minuut die we krijgen, is daarom in sommige gevallen te kort. Voordat ik bedacht heb wat ik wil schrijven. Gelukkig lukt het me bij de meeste collega's wel.
 
Na de evaluatie hebben we niet veel tijd meer voor het eten. Ik moet me nog omkleden, maar red het net. We eten vandaag in één van de tuinen, buiten het restaurant. Er is muziek en de bomen worden met led-lampen verlicht. Het is net een Philips Hue Lamp die ze gebruiken. Zo'n ding, waarbij de kleuren elkaar afwisselen. De reden dat we apart eten van de andere gasten is omdat we als dank voor onze aanwezigheid een etentje aangeboden hebben gekregen van het resort. Er is van alles wat er normaal niet bij het buffet in het restaurant is. Tot en met een heel speenvarken aan toe. Aan het einde van jet diner krijgen we nog een taart, die onder alle T4T'ers verdeeld wordt. Lekker, maar dat betekent wel dat ik een dubbel toetje eet. Ach, ik kan het hebben.
 
Na het eten nemen we afscheid van de groep die vannacht vertrekt. Ik mag met een aantal mensen nog een nachtje blijven. Iets met gunstiger tickets. Ik offer me graag op voor T4T.