Eerste bezoek aan de scholen

Ik schrik wakker, zie dat het al licht is en spring m'n bed uit. Het is vijf minuten voordat de wekker gaat. Dat heb ik goed gedaan. Ik duik nog even m'n bed in en als de wekker gaat, zet ik 'm eenmaal op sluimeren. Om 6:39 uur ga ik dan toch maar m'n bed uit. Douchen, aankleden en om 7:05 uur loop ik de kamer uit. Als ik vijf minuten later bij de eetzaal kom, is er nog niemand.

Het is wat heiig boven zee. Ik maak een foto en zet 'm op Internet.  De verbinding is prima en dat zet ik er ook bij. Dan ga ik toch maar eten. Als ik net zit, komt Jan eraan. Die heeft al gezwommen. Bikkel. Langzaam vult de eetzaal zich met collega's en andere gasten. Na het eten ga ik nog even naar de kamer om de laatste spullen te pakken. Dan ga ik op weg naar de lobby, waar we om 8:40 uur hebben afgesproken om te vertrekken naar de scholen.

We vertrekken in drie groepen. Twee met een busje, waaronder wij en één met Francis met de auto. Lysanne heeft ons gisteren verteld, dat we nog niet naar de school gaan, waar we morgen de workshop geven. Het achterliggende idee is dat we ook nog andere scholen leren kennen. Daarom zullen we als VO-groep 's middags ook nog een PO-school bezoeken. Leuk!

Als ik het busje in stap, zegt de chauffeur dat ik op z'n broer lijk. Hij doelt op de baart; ik kan me niet voorstellen dat hij de rest bedoelt. Vergeet niet, we zitten in Kenia. Ze zijn hier gemiddeld wat donkerder dan ik en dat geldt ook voor onze chauffeur. Als ik het busje in stap, prevel ik een Bismillah. De chauffeur roept me terug, zegt dat ik voorin moet zitten naast hem. Ik lijk niet alleen op z'n broer, ik ben nu ook zijn brother.

Ik verwacht dat we in één keer naar de school rijden, maar op zeker moment parkeert de chauffeur de auto daar, waar ook de andere groepen staan. Ik word gevraagd om uit te stappen, terwijl de rest nog moet blijven zitten. Naast ons staat een bordeauxrode 4x4 met Francis en een man ernaast. Hij wordt voorgesteld als Anderson van Lulu High School. Ik zie direct een open gezicht met vriendelijke lach. Een hele goede eerste indruk. Ik stel me voor en zeg dat we al e-mailcontact hebben gehad en dat Lotte en ik op zaterdag zijn school zullen bezoeken. Hij weet gelijk waar het over gaat.

De rest is inmiddels ook uitgestapt en stelt zich voor. Frances vertelt mij dat ik met Anderson mee mag rijden naar zijn school. De rest  zal ons volgen in het busje. Ik bedenk me dat dat niet de bedoeling was. Wij zouden toch juist naar een andere school gaan en pas morgen naar Lulu High School. Ik zeg er niets van, maar accepteer wat er gebeurt. Dit is precies waar de organisatie van T4T ons al voor gewaarschuwd had: het gaat in Kenia niet altijd zoals je denkt. Loslaten… loslaten… loslaten!

Na overleg gaat Lotte ook met ons mee. Samen met het bijna tweejarig zoontje van Anderson, hij heet Steve, rijden we naar Lulu High School. Waar ik op Google Maps nog dacht dat het heel dicht bij het Resort ligt, ben ik de weg inmiddels volledig kwijt. Er staan - net als in Gambia - nergens verkeersborden. Ik heb werkelijk geen idee waar we zijn, behalve dat het Ukunda is.

Op een gegeven moment draait Anderson vanaf de hoofdweg linksaf een onverhard pad op. Hij wijst op een oranje dak, ongeveer 100 meter verder. Daar ligt Lulu High School. We komen aan bij een hek, waar aan de ene kant het motto, de missie en nog iets staan en aan de andere kant het woord respect van boven naar beneden. Achter elke letter van respect staat waar de school voor staat. Na een korte peut op de claxon wordt het hek opengedaan en rijden we naar binnen. Het ziet eruit zoals op de foto: redelijk nieuwe en voor wat we onderweg gezien hebben heel netjes.

Anderson leidt ons langs de receptioniste zijn kantoor in. Er worden extra stoelen gehaald en we beginnen over en weer te vragen en te discussiëren over het onderwijs en Lulu High School. De school heeft 18 docenten en … leerlingen. Ze komen van heinde en verre en verblijven mede daarom 24 uur per dag op school. Behalve het lesgebouw zijn er daarom ook een centrale eetzaal en twee onderkomens op het uitgestrekte terrein. Uiteraard slapen de jongens en meisje gescheiden, bewaakt door een toezichthouder. Op het terrein staat ook een moskee voor de Islamitische leerlingen.

Ook de lessen worden vrijwel allemaal gescheiden gegeven, behalve Godsdienst. Daarbij zitten de Christelijke jongens en meisjes bij elkaar en dat geldt ook voor de Islamtische kinderen. Een verrassing voor ons is dat de school ook Duits aanbiedt. Het blijkt dat Anderson al vijf keer in Duitsland is geweest en mede daardoor een brede kijk op onderwijs heeft. Na de rondleiding geeft hij aan dat hij veel van ons verwacht. Ik zeg ironisch dat Lotte nog helemaal niet nerveus was, waarop Lotte beaamt dat ze het heel spannend vindt. Anderson zegt dat een docent nooit nerveus is. Hij lijkt het nog te menen ook.

Het is inmiddels tijd geworden om onze volgende school te bezoeken. We stappen allemaal in het busje, inclusief Anderson. Hij zal ons vergezellen naar de basisschool. We rijden weer richting de hoofdweg en rijden ongeveer een kwartiertje, voordat de chauffeur - ik weet inmiddels dat hij Said heet - een klein weggetje indraait. We komen aan bij een redelijk groot maar laag gebouw. Ook hier staan onder de naam een motto en visie op de muur. Terwijl we het terrein op rijden, zien we voor de lokalen al enkele kinderen zitten. Ze hebben vrijwel allemaal een hoofddoek op. Said heeft me kort daarvoor gezegd dat we in een Islamitische wijk zijn en dat is hiermee 100% bevestigd.

Als we uitstappen, komt er een vrouw naar ons toe. Zij roept een andere vrouw, die ons meeneemt naar een kantoor. Er staan twee trofeeën op tafel, versierd met een soort crêpepapier. Duidelijk iets waar ze trots op zijn. Aan de muur hangt de hele schooladministratie. Namen van docenten, functie, een rooster, lestijden en aan de andere kant allerlei financiële gegevens. Een computer is hier niet te bekennen. Als de omgeving en het gebouw het al niet duidelijk maakte, dan weet je het nu wel zeker: dit is een "public school".

Wat wel gelijk is dat ook hier te weinig stoelen staan. Er worden wat jongetjes opgetrommeld, die stoelen moeten brengen. Het blijken loodzware houten stoelen te zijn. Sommige jongetjes moeten er samen één tillen. Terwijl ze de stoelen neerzetten, kijken ze ons nieuwsgierig aan.

Ook hier beginnen we met onze vragen, maar in eerste instantie geeft de dame aan het hoofd van de tafel hele korte antwoorden. Het blijkt dat ze nog maar net senior teacher is, omdat de vorige is overgeplaatst. Wij zijn haar eerste bezoek. Gelukkig is Anderson erbij en wat zij niet weet, vult hij aan.

Het wordt rumoerig buiten en we krijgen te horen, dat de kinderen middagpauze hebben. Ze gaan thuis eten, omdat er op school geen geld voor is. Omdat het vrijdag is, gaan ze daarna naar de moskee. We lopen naar buiten en de kinderen blijven ons nieuwsgierig aankijken. Ik houd me op de achtergrond en kijk eerst eens wat er gebeurt. Collega's beginnen met fotograferen en laten de foto's dan aan de kinderen zien. Ze drommen in grote getale om de collega's heen. Leuk, maar ik wil eerst contact, voordat ik fotografeer.

Er staan wat oudere jongens bij een lokaal. Ik zwaai. Zij zeggen wat. Ik versta het niet en ik loop naar ze toe. Dat hadden ze niet verwacht. De voorste deinzen naar achteren, maar de deur wordt geblokkeerd door de rest. Ik begin met praten en als blijkt dat ik ze niet wil opeten, ontstaat al gauw een leuk gesprekje. Natuurlijk willen ze op de foto en dan komen er ook wat meisje van ongeveer dezelfde leeftijd bij. Ook zij willen op de foto. En net als de jongere kinderen, die mijn collega's al gefotografeerd hebben, willen ook deze oudere de foto's nog wel even controleren.

Ik loop naar de ingang om de muur te fotograferen waar onder andere de naam van de school op staat. Aan de overkant van de weg, waar overigens een dun laagje asfalt op ligt, staat een huisje. Soort van. Kinderen steken de geasfalteerde weg over, roepen en zwaaien en verdwijnen tussen huisje en struikgewas. Ook dat fotografeer ik. Dan loop ik terug het terrein op. Ik babbel wat met de nieuwsgierige jongens en meisje en vertel hoe ik heet. Dat vinden ze interessant. Mijn voornaam snappen ze. Wat erna komt niet helemaal. Ik heb ook geen idee of ik wellicht iets heel smerigs in het Swahili zeg. Roeper… Ze zullen wel denken. Ze giechelen er in ieder geval flink om.

Dan zie ik Lotte in een lokaal staan. Er staat een juf en een heleboel kleine kinderen. Ik vraag of ik binnen mag komen en dat mag. Het blijkt de kleuterafdeling te zijn. Jongens en meisjes van rond de 4 jaar kijken me met grote ogen aan. Ze. Zijn. Prachtig! We maken contact en ik zoek er vast eentje uit, om in m'n koffer te stoppen. De juf legt me uit wat ze doen in de klas. Ze leert de letters en cijfers, vormen en nog veel meer. En alles met zelfgemaakte posters, die aan een eenvoudig touwtje of aan de muur in het lokaal hangen.

Als ik ze wil fotograferen schuift er een meisje het beeld in. Ik deed het echt niet express, maar ze staat wel op de foto. Ik maak er ook nog eentje zonder haar. Die is toch minder… Dan willen de anderen ook nog op de foto. Ik vraag de juf of ze op de bankjes kunnen zitten en dat doen ze. Ik maak de mooiste klassenfoto van m'n leven.

In m'n ooghoek zie ik de auto bewegen. Gaan ze zonder mij? Nee, natuurlijk niet. Said moet de auto even keren. We nemen afscheid en stappen in. Ik zwaai nog even naar de kinderen, die nog steeds op school zijn. Ondanks dat ze allang pauze hebben. Dan rijden we weg. Dit is toch wel een contrast met Lulu High School.

We brengen Anderson terug naar zijn school. Daar aangekomen geeft hij aan, dat hij speciaal voor ons een uurtje later begint, namelijk om 8:00 uur. Hij vraagt ons of we er dan ook zijn, of dat we liever om 9:00 willen komen. We spreken af, dat we er gewoon om 8:00 uur zijn en dat met Francis zullen bespreken. Dan rijden we terug naar ons resort.

We rijden binnendoor en krijgen gelijk een gratis massage. Hobbel-de-bobbel over een onverharde weg. Je lacht je rot! De shortcut is echter ook qua tijd short. Binnen 10 minuten zijn we bij het resort. Het is inmiddels 13:00 uur, tijd voor de lunch. We gaan direct aan tafel.

Lotte en ik bespreken al half wat we morgen tijdens de eerste workshop willen doen, maar in het rumoer is dat moeilijk. Daarom lopen we na het eten naar een wat rustiger plekje om onze ideeën verder uit te werken. We lijken nu al op elkaar ingespeeld. We realiseren ons net op tijd, dat het morgen op Lulu High School geen vrije dag is. Er bestaat een kans, dat dus niet iedereen beschikbaar is voor onze workshop of dat we pas 's middags een workshop kunnen geven. Desondanks bereiden we datgene wat we willen doen goed voor. Dan zien we morgen wel hoe het gaat.

Als we klaar zijn, gaat Lotte naar haar kamer. Ik ben dat ook van plan, maar onderweg kom ik Daan nog tegen. We wisselen ervaringen en tips voor workshops uit. Als zijn maatjes komen om de workshops voor te bereiden, laat ik ze alleen. Tijd om te relaxen.

Ik heb al gehoord dat enkele collega's bij een bepaald zwembad zijn, waar ook een bar in het water is. Ik ga daar ook maar eens kijken wat er zoal te doen is. Er is nog tijd zat, voordat we moeten evalueren. Het blijkt dusdanig gezellig te zijn, dat ik het zwembad ook in ga. Onder het genot van een glaasje fris klets ik met verschillende mensen - wederom - over het onderwijs.

Een half uur voor de evaluatie ga ik naar m'n kamer. Even douchen, het chloor van m'n lijf spoelen. Dan ga ik terug voor de evaluatie. Er wordt ons gevraagd om in groepjes van drie ervaringen uit te wisselen. Terwijl we dat doen, komt Jan aan. Hij is om één of andere reden verlaat en voegt zich bij ons groepje. Daan gaat met hem verder, terwijl ik met Suzanne verder praat. Het gaat al gauw over meer dan door Lysanne gevraagd is. Daardoor weet ik met de groep later niet meer uit te wisselen, dan dat het me op is gevallen dat de directeur van Lulu High School redelijk veeleisend is en dat de kinderen van de basisschool me gegrepen hebben. Dat laatste is trouwens niet zo gek.

Na de evaluatie werk ik verder aan de blog, terwijl de meeste anderen aan de bar zitten. Maar ik wil dit afmaken. We gaan wederom om 20:00 uur aan tafel. Alles is mooi blauw gedekt en het bedienend personeel heeft kleding aan in dezelfde kleur. Ik zit voor een deel met nieuwe mensen aan tafel, waaronder Anita. Zij is voor de tweede keer mee, net als Koos, één van de inspecteurs. Met hem heb ik echter de avond ervoor al gesproken. Dat hij harde grappen maakt, weet ik inmiddels. Dat Anita er ook wat van kan heb ik al snel door. Ze maken er een gezellig potje van.

We laten ons het eten goed smaken en omdat er ijs is, neem ik deze keer een wat groter toetje. We proberen af te sluiten met koffie voor m'n tafelgenoten en een cappuccino voor mij. Die laat echter zo lang op zich wachten, dat ik zonder van tafel ga. Ik ga nog een uurtje verder met m'n blog en heb 'm dan nog niet af. Toch kan ik het opbrengen om te stoppen en naar m'n kamer te gaan. Tijd om te slapen, want morgen moet ik vroeg weer op. De eerste dag van de workshops. Spannund!