Na een lange reis...

Het is ongeveer 14:00 uur lokale tijd als we arriveren in het resort. We hebben een voorspoedige doch enerverende reis achter de rug.

Uiteraard begint die reis op Schiphol. Zarha heeft me afgezLotte heeft een groeps-WhatsApp gemaakt en die stroomt langzaamaan vol met berichtjes van medereizigers, die melden dat ze op Schiphol zijn en wat hun status is. "Bij de incheckbalie", "ingecheckt", "koffers afgegeven"; Dat soort dingen.

Na de security voeg ik me bij Jan en Mieke. Terwijl Mieke op zoek gaat naar de bar waar de rest zou moeten zitten, lopen Jan en ik nog even een rondje door de elektronicawinkel. We hebben het gauw gezien en gaan ook op zoek naar de rest van de groep. We komen Mieke tegen bij de Dutch Bar en besluiten daar nog wat samen te eten. Waar de rest is , is ons niet duidelijk.

Onderwijl loopt de groepsapp die Lotte gemaakt heeft vol met berichtjes. "Ingecheckt", "Koffers afgegeven", "Ben door de douane". Dat soort dingen. Na verloop van tijd voegen meer medereizigers bij ons, waaronder Jan van Aert. Hij is bestuurslid en ervaren Keniaganger. We spreken onze spanning naar hem uit, maar hij weet ons gerust te stellen.

Als hij tijd is om te boarden lopen we naar Gate E18. Het boarden gaat goed. Heel tof: we vliegen met een Boeing 787 Dreamliner. En het klopt wat ze daarover zeggen: stiller, adaptieve verlichting, een prachtig entertainmentsysteem met meer dan 100 films én grotere ramen dan normaal. Eén minpuntje: ik heb bij het inchecken een plaatsje op een buitenste stoel weten te bemachtigen, maar ik zit precies bij een punt waar geen raampje zit. Helaas. Aan de andere kant, we hebben een nachtvlucht. Veel zal ik toch niet zien.

Vrij snel na het opstijgen krijgen we ons eten. Daarna begint iedereen door het vliegtuig te lopen. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het is niet alleen het team van T4T dat elkaar opzoekt, maar ook heel veel andere mensen doen dat. Ik strek ook nog even m'n benen en begin dan aan de film Moses. Halverwege haak ik af en val ik in slaap. Het is precies 3:00 uur als ik weer wakker wordt. Daarna kan ik niet echt meer slapen.

We moeten nog ongeveer een uurtje vliegen, als licht aan gaat. Op dat moment begint ook de zon op te komen. Prachtig, voor zover ik er wat van kan zien. We vliegen naar het Oosten, dus we zitten inmiddels in een tijdzone, die twee uur vroeger is dan waar vandaan we vertrokken. Voor de bemanning het moment om ontbijt uit te delen. Gek genoeg gaat dat er om deze tijd best in.

Na de landing in Nairobi moeten we onze vingerafdrukken elektronisch afgeven, terwijl de Evisa (elektronisch visum) gecheckt wordt. Een stempel, een knikje en ik mag door. Yes: ik ben nu echt in Kenia. De koffers komen er verbazingwekkend rap aan, zodat we al richting de Domestic Flights Terminal door kunnen. Die blijkt op zo'n vijf minuten lopen van de hoofdterminal te zijn. Alsof je vanaf de aankomsthal naar Schiphol Oost loopt om daar opnieuw op te stappen. Interessant.

Bij de Domestic Flight Terminal moeten we door de security. Schoenen uit, riem af, het bekende riedeltje. Tegelijkertijd wordt al onze bagage door een scanner gehaald. Het gaat wel snel. Als we de koffers hebben afgegeven, blijkt de handbagage nogmaals doorgelicht te worden. En wij zelf ook. Wederom mogen we onze schoenen uitdoen, riem afdoen etc. Gelukkig is het helemaal niet warm. Als alles gecheckt is, lopen we door naar de terminal, waar we ongeveer een uurtje moeten wachten op onze vlucht naar Mombasa.

Ook die vlucht verloopt voorspoedig. Ik zit één stoel achter Jan en hij weet me op zeker moment te vertellen, dat de berg aan onze rechterkant de Kilimanjaro is. De hoogste berg van Afrika en de hoogste seculiere berg van de wereld. Helaas wordt de krater omgeven door wolken. Meevaller: het zijn wel mooie wolken.

In Mombasa verloopt alles ook weer voorspoedig. We hebben onze koffers zo snel, dat het erop lijkt dat ze met een vlucht eerder zijn meegegaan. We lopen in kolonne naar buiten naar onze busjes. Het zijn er zeker 10 en het zijn bijna allemaal zogenaamde Safaribusjes. Dat betekent dat het dak omhoog kan en dat doen de chauffeurs ook. Tijdens het rijden worden we daardoor getrakteerd op een heerlijk briesje. Nou ja, in mijn geval - ik zit achterin - kun je gerust van een bries spreken. Voorzitter van het College van Bestuur Fred Timmermans zit naast me en slaat kwink met de opmerking, dat hij z'n toupet al kwijt zou zijn geweest, had hij er één gedragen.

Het voordeel van zo'n dak omhoog, is dat ik af en toe op kan staan en kan fotograferen. Het zijn snapshots, maar ik hoop dat ze een goede indruk geven van de eerste indruk die wij krijgen van het echte Kenia. Of beter gezegd: het echte Mombasa.

Het valt me op dat ook hier geen borden zijn. Dat hebben we indertijd in Gambia ook gezien. Je moet echt de weg weten, anders kom je niet waar je moet zijn. Wij moeten naar de rivier, om vervolgens met de pont naar de overkant te gaan. We mogen eigenlijk niet fotograferen, maar uiteindelijk kan ik de verleiding niet weerstaan om één foto te maken. Gelukkig wordt ik niet gesnapt, want later hoor ik van anderen dat zij een redelijk officiële waarschuwing kregen van een gezagsdrager, toen hij hen zag fotograferen.

Als we de pont afkomen en richting het Zuiden rijden, zien we Afrika in z'n opperste vorm. Midden op een verkeersplein staat een beeld, omgeven door stoeprandbanden in kruisvorm. Blijkbaar heeft iemand over het ontwerp nagedacht, maar hebben ze de post onderhoud niet in de begroting opgenomen. Ongeveer hetzelfde geldt voor de wegen. Ze zijn aardig aangelegd, maar daar is ook alles mee gezegd.

Ook leuk en in ieder geval iets dat ik me niet gerealiseerd heb: ze rijden links. Nou ja, dat zouden ze moeten doen. Ze rijden nogal tegen de wegas aan. Onderweg zien we veel auto's die we in Europa niet kennen. Zoals links gestuurde auto's uit Europa worden gedumpt in landen waar ze rechts rijden, worden rechts gestuurde auto's blijkbaar hier gedumpt. Ik zie veel Japans spul rondrijden, inclusief het typische spiegeltje op het scherm linksvoor. Het blijven rare auto's trouwens, maar dat terzijde.

Dichtbij de kust zie je een verandering optreden in onderhoud van winkeltjes en wegen. Het lijkt wat minder rommelig en volgens één van m'n medereizigers is er zelfs een fietspad aangelegd. Ik zie niets meer dan twee strepen, op ongeveer een meter afstand van de rand van de weg, maar blijkbaar wordt dat dus beschouwd als fietspad. Dat ik nog geen fietser gezien heb, doet daar niets aan af.

We stoppen onderweg nog heel even om wat Keniaanse Shillings te pinnen en worden dan afgeleverd bij het resort. Het verschil met wat we onderweg hebben gezien is onbeschrijfelijk. We moeten eerst langs de security, waar jonge mensen in stoere kleding de wacht houden. Ze herkennen Jan van Aert, dus de eerste slagboom gaat gelijk open. De tweede blijft toch nog even dicht, totdat ze zeker weten dat het Musanga Jan van T4T is. Dan rijden we zigzaggend over een groot terrein, totdat we bij de hoofdingang zijn. Terwijl we met alle egards worden ontvangen, werp ik een eerste blik op de strakblauwe zee en het zwembad met bar, dat daar vlak voor ligt. Het hagelwitte strand heb ik dan nog niet gezien.

Terwijl ze bij de receptie de administratieve handelingen verrichten die bij een check-in horen, worden wij naar de eetzaal geleid. Ik moet zeggen dat ik inderdaad wel wat lust. Er is een buffet en de keuze is reuze. Ik kies voor vis in cocossaus, groenten die ik niet ken in een pittige saus en groenten die ik wel ken in ene Indiase saus. Twee hartige koekjes, die ik nu even nergens mee kan vergelijken, maken het af. Het eten is voortreffelijk.

Na de lunch worden we naar onze kamers geleid. Als ik over het terrein loop, zie ik dat er allemaal lodges staan. Dat is iets heel anders dan ik verwacht had. Na een pittig eind lopen betreed ik kamer 618. Ik pak uit en ga daarna douchen. Het is 15:35 uur als ik klaar ben. We hebben om 18:00 uur een afspraak in de lobby. Ik besluit m'n tijd te besteden aan het schrijven van deze blog, terwijl ik heerlijk in het zonnetje op het terras bij één van de bars zit. Uiteraard maak ik nog wat fotootjes, die ik later bij deze blog wil plaatsen.

We verzamelen om 18:00 uur bij de bar, waar vandaan we naar een zaal lopen. Daar houd Mia een welkomsttoespraak. Ze stelt Francis voor, de contactpersoon van en voor T4T in Kenia. Na het welkomstwoord van Mia worden de bestelde T-shirts uitgedeeld, die we aan moeten als we naar de scholen gaan. Dan verdeelt de groep zich in een PO- en VO-groep. Lysanne begeleidt de VO-groep en neemt o.a. het programma voor de avond en morgen met ons door. Ik noteer de tijden die ze noemt in m'n agenda en als de bijeenkomst is afgelopen, ga ik rustig naar m'n kamer om me op te frissen en voor te bereiden voor het diner.

Op de kamer sluit ik m'n telefoon aan op de lader en dan zie ik dat het veel later is dan ik had verwacht. Het is al bijna 19:30 uur, tijd om ons te verzamelen bij de bar voor het eten. Ik snap er niets van; ik heb net m'n agenda gevuld en toen leek het erop, dat we nog ruim twee-en-een-half uur hadden voor het diner. Dan zie ik waar het mis gaat.

Hoewel de iPhone de lokale tijd weergeeft, geeft een streepje in de agenda de thuistijd aan. Daardoor heb ik de afspraken niet goed in m'n agenda gezet en is het dus precies het tijdverschil later, dan ik dacht. Ik douche snel, kleed me om en kom dan iets later bij de bar dan afgesproken, maar ruim op tijd voor het eten.

Na het eten drinken we nog wat bij de bar om de dag samen af te sluiten. Ik sta bij een groep schoolleiders voor het PO. Ze hebben discussies over budgettering, toelating van kinderen, hoe ouders daarmee omgaan etc. Typische onderwijsgesprekken. Niet gek; we zijn met een stel onderwijsgekken op stap. Mensen die er echt iets van willen maken. Zoveel is wel duidelijk. In de loop van de week blijkt dat we eigenlijk nergens anders over kunnen praten. Hoezo beroepsdeformatie?