Weer een nieuwe dag. Na de gebruikelijke rituelen sta ik om 8:30 uur klaar om naar Lulu High School te gaan. We rijden mee met Rita en Jolanthe en ook zij staan al klaar. Klein probleem: we zijn Lotte kwijt. Lastig, want zij heeft een afspraak om 9:00 uur, maar de andere dames ook. Er zit maar één ding op, dus ik pak de telefoon en bel haar op. Voice-mail. Inspreken dan maar. Als ik heb opgehangen, komt ze juist aanlopen.

Op Lulu High School zitten voor het kantoor van Anderson een stuk of zes mensen. Ouderdag, denken we nog, maar het blijken sollicitanten te zijn. Lotte wil zo'n gesprek wel eens bijwonen en vraagt of dat mogelijk is. Het is geen probleem, dus zo gaan we ieder ons eigen weg vandaag.

Ik maak allereerst kennis met een docent computerkunde, die ik nog niet ontmoet heb. Zij surveilleert bij een groep sollicitanten, die een praktische computeropdracht maken. Dat is onderdeel van de sollicitatie en dat zou ik wel mee willen nemen naar Nederland. We vragen wel eens of iemand computervaardig is, maar bij een bevestigend antwoord, wordt dat niet gecheckt. Raar eigenlijk.

Na deze kennismaking bespreek ik de les scheikunde na met Maurice. Wat mij opviel, was dat bij zijn practicum één groepje met twee branders werkte, terwijl de andere slechts met één brander werkte. Daardoor was het eerste groepje sneller klaar met de opdracht dan de andere twee. Maurice weet echter feilloos aan te geven waar dat aan lag. Volgens hem werkte niet alle apparatuur goed in zijn lokaal. Dat is eigenlijk wel een logische verklaring, gezien de staat van de spullen. Verder zijn er weinig opmerkingen.

Tijdens de thee krijg ik van mijn collega biologie de briefjes, die de leerlingen van Form1 geschreven hebben voor mijn leerlingen. Top dat hij dat geregeld heeft. Onderwijl vraag ik me, wanneer die kinderen daar überhaupt de tijd voor hebben gehad.

Na de thee ga ik door naar een les Business Studies. Deze collega heb ik nog niet aan het werk gezien. Ze geeft aardig les en heeft goed aandacht voor de kinderen. Dat blijkt uit het feit, dat ze direct aandacht heeft voor een meisje, als ze haar hoofd op tafel legt. Het is ook wel erg warm vandaag. Daarom draagt ze anderen ook op om hun sweater uit te trekken. Het is ook wel wat: een blouse, jurk én sweater. Stel je voor dat je kou vat.

Aan het einde van de les neem ik echt afscheid van de leerlingen. Grappig hoe deze leerlingen hetzelfde zijn als die van ons. Met hun eigen dromen, een boefje, een hele slimme en een veel te grote verlegen meid. De omstandigheden zijn hier anders dan in Nederland, maar de kinderen zeker niet. Ik heb enkele zelfs al in m'n hart gesloten. Mooi toch, hoe snel dat kan gaan.

Als ik met een groet de klas uit loop, komt Jasper er net aan. Hij heeft toch nog een computerles kunnen regelen, ondanks dat hun eigen docent er niet is. De dame die eerder de sollicitanten een test afnam, zal nu deze leerlingen les geven. Ik blijf dus nog even, maar halverwege moet ik weg voor de afsluitende training met het team: de circle of confidence. Zo noemen wij het in ieder geval.

Het komt erop neer dat we drie concentrische cirkels maken. De buitenste staat voor stress-mode, de middelste voor stretch-mode en de middelste voor confidence-mode. Als je in de buitenste cirkel gaat staan, betekent dat dat je je niet op je gemak voelt. Sta je in de middelste, dan geef je daarmee aan dat je je volledig op je gemak voelt. De middelste cirkel zit daar logischerwijs tussenin.

We hebben drie vragen voor de collega's. De eerste is hoe ze zich voelden, toen ze hoorden dat wij op school zouden komen vanuit het project T4T. De tweede vraag is hoe ze zich na de tweede trainingsdag voelden en de derde en laatste vraag is uiteraard hoe ze zich op dit moment voelen, nu de sessie ten einde is.

Als antwoord op de eerste vraag gaan de meeste docenten in de buitenste of middelste cirkel staan. Bij de tweede vraag schuift vrijwel iedereen een plaatsje op. Opvallend is de stap die één collega maakt: bij de eerste vraag stond hij in de buitenste cirkel, maar nu stapt hij direct in de binnenste cirkel. We vragen hem hoe dat komt en het blijkt dat hij dacht dat wij hem zouden komen beoordelen én dat vervolgens zouden doorgeven aan de directie. Wij hebben in de eerste dagen echter duidelijk aangegeven, dat wij ook docenten zijn, hun wel komen trainen, maar net als zij zeker niet alle wijsheid in pacht hebben. Dat heeft hem duidelijk gerust gesteld. Tenslotte geven de collega's antwoord op vraag drie, waarbij eigenlijk iedereen in de middelste cirkel wil stappen. Die is daar echter te krap voor. Daarbij is het erg warm vandaag, dus we geven aan dat we de boodschap begrijpen en laten ze er weer uit stappen. We spreken nog even na en dan is het toch echt tijd voor een dankwoord en het afscheid.

Ik heb echter nog één afspraak staan, namelijk met de docent Business Studies. Het is een korte sessie, waar niet heel veel over te vertellen valt. Ook zij geeft aan dat ze graag had willen werken met een woordweb. Mijn suggestie komt erop neer dat ze dit kan uitdiepen door er een competitie van te maken of juist door het uit te breiden door er een mindmap van te maken. De verschillen weet ze; die zijn eerder besproken.

Dan is het toch echt tijd om te gaan. Dit is de eerste dag dat we redelijk op tijd terug kunnen naar het resort. Gelukkig maar, want het is daardoor ook de dag dat we het verslag niet alleen af moeten maken, maar ook moeten nakijken op stijl- en spelfouten en daarna moeten opsturen. We weten onze tijd dus wederom prima op te vullen. Zodra het verslag af is, stuur ik het naar Lysanne. Weer een stap verder.

Dan is het tijd voor mij om de souvenirs te kopen. Ik stop Euro's en Keniaanse Shillings (KES) in m'n zak. Eens kijken hoever we komen. Zodra ik het strand op loop, komen er mensen op me af. Ik geef echter aan dat ik een afspraak heb met James Bond. Ze begrijpen de boodschap. In het straatje kom ik wat collega's van T4T tegen, terwijl ik James langzaam op ons af zie lopen. Hij blijft op een afstandje staan, totdat ik klaar ben.

We lopen samen langs de winkeltjes. Bij het tweede winkeltje zoek ik een ketting voor Zahra uit. Waar ik verwacht dat James het aanneemt om het later mee te nemen in de onderhandelingen, geeft de eigenaar van het winkeltje aan dat hij met mij wil onderhandelen. Ik ben even in de war, maar vind het verder prima. Hij schrijft een prijs op, ik ga daar ver onder zitten. We komen ergens uit, waar we beide blij mee zijn en de deal is gesloten. Ik berg het kettinkje op en ga verder met James.

Ik zoek uiteindelijk vier items uit; een setje van drie beeldjes van Masai op een voetstukje, een bakje, een masker en een leren armbandje. Dan gaan we onderhandelen. James gaat schuin naast me zitten en direct komt er een tweede man naast me zitten. Ik voel me gek genoeg volledig op m'n gemak. James begint door de prijzen per stuk op een blaadje te schrijven. Ik verwacht een totaalprijs, maar die komt niet. Ik reken dus snel uit hoeveel hij me rekent en ga daar veel te ver onder zitten, te weten op nog geen kwart van wat hij noemt. Dan wordt het leuk.

James zakt wel wat met de prijs, maar daar ben ik het nog niet mee eens. Dan wil hij dat ik prijzen opschrijf, die ik ervoor over heb. Het is een heel spel. Erg leuk. Voor mij dan, want hij komt niet echt verder met me. Op zeker moment komt er een derde en even later een vierde man bij. Ze proberen me allen te overtuigen, dat ze het heel erg slecht hebben. Ze weten dat ik van T4T ben, maar begrijpen blijkbaar niet dat wij als groep van bijna 50 man met elkaar overleggen wat we waar voor hoeveel kopen. En ook niet, dat er een paar zeer ervaren Kenia-gangers tussen zitten, die ons ook wat wijzer hebben gemaakt dan we al waren.

Uiteindelijk - om een lang verhaal kort te maken - gaat James de fout in. Hij heeft de prijzen per stuk nogmaals opgeschreven vraagt KES185 voor het armbandje. Dan draait hij het blaadje om en vraagt mij om mijn prijzen op te schrijven. Ik ga voor KES75, waarna hij mijn prijzen doorstreept en die van hem erachter zet. Bij het armbandje zet hij echter KES250. Ik draai het blaadje weer om en vraag hoe dat nou kan. Hij raakt volledig in de war. Zeker als ik ook nog wil betalen in een combinatie van Euro's en KES.

Iemand anders neemt de onderhandelingen over. Hij noemt een prijs van KES2200 voor het totaal. Ik ben dan al gestegen tot KES1400, terwijl James op KES1800 zat. Ik schud nee. KES2000 dan? Nee, want James wilde slechts KES1800. De man maakt het af en zegt dat hij daar dan ook maar mee akkoord gaat, terwijl hij James een wat boze blik toewerpt. Ik begrijp dat dit het is en aangezien ik de spullen wel wil hebben, betaal ik in de een combinatie van Euro's en KES. De spullen worden ingepakt, soort van en ik neem afscheid met een ferme handdruk. Ik geef James nog wat potloden en een puntenslijper; ik had hem beloofd dat ik nog even zou kijken of ik wat over had en belofte maakt schuld. Hij neemt de spullen gretig aan. Ze kunnen daar echt alles gebruiken.

De onderhandelingen hebben ruim een uur geduurd. Ik heb geen lunch gehad op school, omdat we bezig waren met de eindopdracht en daarna vrijwel direct zijn weggegaan. Ik lust wel wat, dus ik loop terug naar het resort en neem bij het zwembad een bak thee met wat broodjes. Er zitten al wat collega's, waar ik bij aan tafel ga zitten. Na 10 minuten gaan zij echter. Zij laten een broodje op tafel liggen, op ongeveer 30cm van mij af. Mijn eigen broodjes heb ik dicht bij me en houd ik goed in de gaten. Er komt een aapje aan en hij ziet dat ik naar hem kijk. Hij loopt langs en komt dan plotseling van achter terug om het achtergelaten broodje van tafel te graaien. Het gaat razendsnel.

Na dit "avontuur" ga ik naar de evaluatie. Ook die duurt zeker weer een uur. Daarna is het een kwestie van even opfrissen, eten en vervolgens op tijd naar bed. Morgen wordt een bijzondere dag. Om 5:00 uur vertrek ik namelijk op safari. Op naar de wilde dieren. Hopen dat we wat zien.

We hebben gisteren een afspraak gemaakt met de docent biologie om ook vandaag zijn lessen te observeren. Zijn blokuur begint al om 8:00 uur. Het blijkt helaas niet mogelijk om de afspraak met de chauffeurs nog om te gooien, dus het eerste uur zullen wij niet meemaken. We vertrekken namelijk zelf pas om 8:00 uur. Gelukkig is het niet ver rijden, dus het tweede uur kunnen we wel meemaken.

Het gaat nog steeds over ordening. Deze keer over de verdeling van organismen in groepen. In het Nederlands is daar een ezelsbruggetje voor, maar dat werkt niet in het Engels. Hij moet dus aardig wat trucs uit de kast halen, om de groepen in goede volgorde en grootte bij de kinderen in het koppie te krijgen. Het lukt 'm wonderwel. Op zich niet gek; waar ik dat in Nederland als onderdeel van een les doe, doet hij er de hele les over om het uit te leggen. Je ziet een enkeling verveeld rondkijken. Dat is vast een fast-learner, die verder wil.

Terwijl Lotte naar een een les Aardrijkskunde gaat, bekijk ik samen met de docent biologie de materialen die ze hebben. Het valt me nog mee als het om practicummateriaal voor de exacte vakken gaat. Het staat er niet allemaal even veilig bij. Zo zijn kasten afgesloten met gebogen spijkers en ligt de gootsteen vol glaswerk en dergelijke. Maar het is er dus wel. De modellen zijn ook leuk. Veel minder natuurgetrouw dan bij ons, maar ze zijn er. Een torso ontbreekt. Het model van het hart heb ik al eerder gezien van de tafel van gevoel (enerziger tijdens een eerdere training) en die klopt - letterlijk en figuurlijk - niet echt. Het zou echter best kunnen, dat deze kinderen al een echt hart hebben gezien, tijdens het slachten van een geitje ofzo. En dat is toch veel leuker, dan zo'n model.

Na de kleine pauze en een kop thee met melk en heel veel suiker, schuif ik aan bij de les Godsdienst. Ik heb gevraagd of ik die mag geven en dat is geen probleem. Zoals ik al had aangegeven, was ik gisteren getriggerd door het feit dat de leerlingen iets niet wisten en daar wil ik graag op doorgaan. Ik leg eerst uit wat we gaan doen en vraag dan of het duidelijk is. "Yes" klinkt het als uit één mond. Dat is typisch Keniaans. Er zal er nooit eens eentje "No" zeggen. Op mijn volgende stap hebben ze echter niet gerekend.

Ik vraag Mohammed of hij mijn uitleg kan herhalen. Er zijn er meer, maar ik heb een boefje op het oog, die me eigenlijk de eerste les al is opgevallen. Hij probeert nog even uit te leggen dat zijn buurman ook Mohammed heet, maar begrijpt al snel dat ik hem bedoel. Zijn uitleg klopt. Althans, de helft die hij benoemt. De andere helft wordt aangevuld door een meisje, dat me ook al eerder is opgevallen. Duidelijk een hele slimme meid.

Ik verdeel de groep in drie groepen en vraag ze wat voor hun een goede moslim is. Ze moeten volgens de placematmethode werken. Dat betekent dat ze eerst voor zichzelf bepalen wat hun antwoord op de vraag is, waarna ze de tijd krijgen om een gezamenlijk antwoord te formuleren. Hierbij moeten ze dus met elkaar overleggen en dat is redelijk nieuw voor ze. Toch komen alle groepjes met een antwoord.

Vervolgens probeer ik een discussie uit te lokken, waarbij ze op elkaars standpunt ingaan. Dat is teveel gevraagd. Er komt heel weinig uit. Ook als ik extra vragen stel, blijft het heel stil. Zelf nadenken, dat zij ook kennis of een mening hebben, dat is nog niet geland. Helaas. Uiteindelijk probeer ik uit te leggen wat ik wilde en waarom. Het komt redelijk aan. Als ik vraag of er nog vragen zijn, komt er weer niets uit. Totdat de eigen docent zegt dat ze me alles mogen vragen en dat dat ook wel netjes is, nu ik zo m'n best heb gedaan. Er komen welgeteld twee vragen, beide van het slimme meisje.

Na deze les bezoeken we een les wiskunde. Deze docent doet het heel leuk. Het gaat over breuken. Hij begint met een woordweb; een methode die wij tijdens de training met docenten gebruikt hebben. Daarna legt hij wat dingen uit. Tenslotte laat hij diverse leerlingen dingen op het bord doen. Ook hier wordt een soort competitie gehouden tussen de drie rijen. Dat is blijkbaar populair: competities.

De les wiskunde wordt normaalgesproken gevolgd door een les Engels. Wij weten al dat de docent Engels er niet is en hebben daarom iets voorbereid. We laten de leerlingen drie woordwebs maken over Nederland. We testen daarmee hun kennis en doen dat net als de overige docenten in competitievorm. De leerlingen zijn bloedfanatiek. Ze pakken hun atlassen erbij, wat wij helemaal niet erg vinden. Tijdens de training van de docenten hebben we juist genoemd dat parate kennis belangrijk is, maar ook dat je weet waar je iets kunt vinden. We laten ze dus hun gang gaan. Waar we in eerste instantie één leerlinge per rij op het bord laten schrijven, eindigt de sessie met meerdere leerlingen per rij, die om een plekje vechten om iets in het woordweb te zetten. Alles om te winnen.

Na de bespreking - er zit slechts één foutje in over de rivier Sharon - gaan we door met deel twee. Lotte heeft een klas brieven laten schrijven. Ze wil op de achterkant graag een woordje terug. Ik laat tegelijkertijd m'n fotoboekje rondgaan en vraag of iemand iets wil schrijven in m'n opschrijfboekje. Uiteraard is dat dan voor mijn leerlingen bedoeld. Er komen hele verhalen in. Even snel het boekje laten rondgaan blijkt onmogelijk. Op een gegeven moment zie ik twee leerlingen tegelijkertijd in het boekje schrijven. Eén op de linker en één op de rechterpagina. Ook hierin zijn ze weer bloedfanatiek. Uiteindelijk is het pauze en heb ik maar acht verhaaltjes. In de pauze spreek ik met de docent biologie af, dat hij regelt dat de rest ook een briefje schrijft. Dat is wel zo leuk voor mijn leerlingen. Wellicht komt er nog iets van een correspondentie op gang.

Tijdens de lunch gaan we met de leerlingen mee. Kijken hoe dat gaat. Ze hebben allemaal hun eigen bord, dat als in een gaarkeuken vol wordt geschept. Degene die brood willen, kunnen dat kopen in de keuken. Ik raak nog even aan de praat met een docent, die vandaag toezicht moet houden. Hij wijst met trots op zijn groep meiden uit Form4, waar hij mentor van is. Natuurlijk moeten ze op de foto. Eén van de weinige momenten dat ik contact heb met een andere groep dan Form1. Als we hier klaar zijn, gaan we zelf lunchen.

Direct na de lunch bespreek ik de les Godsdienst die ik zelf gegeven heb. De docent geeft commentaar en vind eigenlijk dat ik het heel goed heb gedaan. Hij ziet diverse elementen, die hij graag zelf verder wil ontwikkelen. Zoals het terugvragen van wat ik heb uitgelegd en de manier waarop ik de leerlingen in groepen heb laten werken. Alleen dat onderdeel discussiëren, dat is een dingetje zegt hij. Want hij wil dat wel toepassen, maar in Kenia geldt de docent nog altijd als autoriteit als het om kennis gaat. Zij zenden, de leerlingen ontvangt. Dat ombuigen zal nog wel wat jaren kosten en dat vindt hij jammer.

Hierna praten we verder over mijn school, het Kennemer College locatie mavo. We hebben het over de organisatie van het onderwijs, de leerlingen etc. Het gaat dan om de overeenkomsten, maar ook over de verschillen. Ik laat wat foto's en de website zien en zie dan op onze nieuwspagina het bericht dat staatssecretaris Sander Dekker van onderwijs ons blijkbaar in een brief aan de Tweede Kamer genoemd heeft als voorbeeld voor andere scholen. Ik ben dus even blij, trots, maar ook afgeleid. Mijn gesprekspartner merkt dat, maar uitleggen waar wij mee bezig zijn, is lastig. Gepersonaliseerd leren. Dat is een brug te ver.

De docent biologie komt binnen en vraagt me of ik zijn les met hem wil nabespreken. Uiteraard. We gebruiken weer de Stool of Confidence, maar ik heb weinig tips voor hem. Hij is duidelijk hard bezig om het geleerde van de afgelopen trainingsdagen in de praktijk te brengen. Hij doet uitermate goed z'n best en is zeer gemotiveerd. Ik kan helaas geen andere lessen meer van hem observeren, maar ik weet zeker dat hij nog niet klaar is met activerende werkvormen. Leuk!

Het is wederom na drieën als we terugrijden naar het resort. Daar gaan we direct verder aan het verslag. Het is bijna een ritueel geworden. We willen het ook graag af hebben, zodat we het daarna uit onze kop kunnen zetten. Hoewel Lotte en ik elkaar niet kenden voor de reis, zijn we wat dat betreft hetzelfde. Mia heeft ons op basis van naam en daaruit voortkomende energie aan elkaar gekoppeld. Grappig hoe dat dan toch werkt. Zodra we echter klaar zijn met werken, gaan we ieder onze eigen weg.

Ik heb nog ruim de tijd voordat de evaluatie begint, dus ik voor het eerst naar het winkelstraatje, direct naast het resort. Zodra ik het strand af stap, wordt ik aangesproken. Ik kan een enkele verkoper van sleutelhangers afhouden, maar dan komt er een oudere man aan. Hij stelt zich voor als James Bond. Ik heb al gehoord hoe het werkt: er is iemand die met je meeloopt door het straatje en uiteindelijk met je onderhandelt. Ik maak hem duidelijk dat ik vandaag alleen ga kijken en morgen wellicht terug kom om iets te kopen. Desondanks loopt hij het straatje helemaal met me door. Ik vind het prima, al laat ik hem nog niet precies weten waar ik interesse in heb. Ik zie echter al wat dingen, die me wel kunnen bekoren.

De evaluatie is weer met de eigen VO-groep. Er wordt ons deze keer gevraagd wat de training en coaching zowel de Kenianen als onszelf tot nu toe heeft opgeleverd. Ik ga daar in de epiloog van deze blog verder op in. Na de evaluatie werk ik het riedeltje van bloggen, dineren, bellen naar huis en een drankje aan de bar in ongeveer deze volgorde weer af. Het zijn lange, drukke dagen, maar het is tot op heden wel een fantastische ervaring. Ik ga tevreden slapen.

Ik schrik wakker, zie dat het al licht is en spring m'n bed uit. Het is vijf minuten voordat de wekker gaat. Dat heb ik goed gedaan. Ik duik nog even m'n bed in en als de wekker gaat, zet ik 'm eenmaal op sluimeren. Om 6:39 uur ga ik dan toch maar m'n bed uit. Douchen, aankleden en om 7:05 uur loop ik de kamer uit. Als ik vijf minuten later bij de eetzaal kom, is er nog niemand.

Het is wat heiig boven zee. Ik maak een foto en zet 'm op Internet.  De verbinding is prima en dat zet ik er ook bij. Dan ga ik toch maar eten. Als ik net zit, komt Jan eraan. Die heeft al gezwommen. Bikkel. Langzaam vult de eetzaal zich met collega's en andere gasten. Na het eten ga ik nog even naar de kamer om de laatste spullen te pakken. Dan ga ik op weg naar de lobby, waar we om 8:40 uur hebben afgesproken om te vertrekken naar de scholen.

We vertrekken in drie groepen. Twee met een busje, waaronder wij en één met Francis met de auto. Lysanne heeft ons gisteren verteld, dat we nog niet naar de school gaan, waar we morgen de workshop geven. Het achterliggende idee is dat we ook nog andere scholen leren kennen. Daarom zullen we als VO-groep 's middags ook nog een PO-school bezoeken. Leuk!

Als ik het busje in stap, zegt de chauffeur dat ik op z'n broer lijk. Hij doelt op de baart; ik kan me niet voorstellen dat hij de rest bedoelt. Vergeet niet, we zitten in Kenia. Ze zijn hier gemiddeld wat donkerder dan ik en dat geldt ook voor onze chauffeur. Als ik het busje in stap, prevel ik een Bismillah. De chauffeur roept me terug, zegt dat ik voorin moet zitten naast hem. Ik lijk niet alleen op z'n broer, ik ben nu ook zijn brother.

Ik verwacht dat we in één keer naar de school rijden, maar op zeker moment parkeert de chauffeur de auto daar, waar ook de andere groepen staan. Ik word gevraagd om uit te stappen, terwijl de rest nog moet blijven zitten. Naast ons staat een bordeauxrode 4x4 met Francis en een man ernaast. Hij wordt voorgesteld als Anderson van Lulu High School. Ik zie direct een open gezicht met vriendelijke lach. Een hele goede eerste indruk. Ik stel me voor en zeg dat we al e-mailcontact hebben gehad en dat Lotte en ik op zaterdag zijn school zullen bezoeken. Hij weet gelijk waar het over gaat.

De rest is inmiddels ook uitgestapt en stelt zich voor. Frances vertelt mij dat ik met Anderson mee mag rijden naar zijn school. De rest  zal ons volgen in het busje. Ik bedenk me dat dat niet de bedoeling was. Wij zouden toch juist naar een andere school gaan en pas morgen naar Lulu High School. Ik zeg er niets van, maar accepteer wat er gebeurt. Dit is precies waar de organisatie van T4T ons al voor gewaarschuwd had: het gaat in Kenia niet altijd zoals je denkt. Loslaten… loslaten… loslaten!

Na overleg gaat Lotte ook met ons mee. Samen met het bijna tweejarig zoontje van Anderson, hij heet Steve, rijden we naar Lulu High School. Waar ik op Google Maps nog dacht dat het heel dicht bij het Resort ligt, ben ik de weg inmiddels volledig kwijt. Er staan - net als in Gambia - nergens verkeersborden. Ik heb werkelijk geen idee waar we zijn, behalve dat het Ukunda is.

Op een gegeven moment draait Anderson vanaf de hoofdweg linksaf een onverhard pad op. Hij wijst op een oranje dak, ongeveer 100 meter verder. Daar ligt Lulu High School. We komen aan bij een hek, waar aan de ene kant het motto, de missie en nog iets staan en aan de andere kant het woord respect van boven naar beneden. Achter elke letter van respect staat waar de school voor staat. Na een korte peut op de claxon wordt het hek opengedaan en rijden we naar binnen. Het ziet eruit zoals op de foto: redelijk nieuwe en voor wat we onderweg gezien hebben heel netjes.

Anderson leidt ons langs de receptioniste zijn kantoor in. Er worden extra stoelen gehaald en we beginnen over en weer te vragen en te discussiëren over het onderwijs en Lulu High School. De school heeft 18 docenten en … leerlingen. Ze komen van heinde en verre en verblijven mede daarom 24 uur per dag op school. Behalve het lesgebouw zijn er daarom ook een centrale eetzaal en twee onderkomens op het uitgestrekte terrein. Uiteraard slapen de jongens en meisje gescheiden, bewaakt door een toezichthouder. Op het terrein staat ook een moskee voor de Islamitische leerlingen.

Ook de lessen worden vrijwel allemaal gescheiden gegeven, behalve Godsdienst. Daarbij zitten de Christelijke jongens en meisjes bij elkaar en dat geldt ook voor de Islamtische kinderen. Een verrassing voor ons is dat de school ook Duits aanbiedt. Het blijkt dat Anderson al vijf keer in Duitsland is geweest en mede daardoor een brede kijk op onderwijs heeft. Na de rondleiding geeft hij aan dat hij veel van ons verwacht. Ik zeg ironisch dat Lotte nog helemaal niet nerveus was, waarop Lotte beaamt dat ze het heel spannend vindt. Anderson zegt dat een docent nooit nerveus is. Hij lijkt het nog te menen ook.

Het is inmiddels tijd geworden om onze volgende school te bezoeken. We stappen allemaal in het busje, inclusief Anderson. Hij zal ons vergezellen naar de basisschool. We rijden weer richting de hoofdweg en rijden ongeveer een kwartiertje, voordat de chauffeur - ik weet inmiddels dat hij Said heet - een klein weggetje indraait. We komen aan bij een redelijk groot maar laag gebouw. Ook hier staan onder de naam een motto en visie op de muur. Terwijl we het terrein op rijden, zien we voor de lokalen al enkele kinderen zitten. Ze hebben vrijwel allemaal een hoofddoek op. Said heeft me kort daarvoor gezegd dat we in een Islamitische wijk zijn en dat is hiermee 100% bevestigd.

Als we uitstappen, komt er een vrouw naar ons toe. Zij roept een andere vrouw, die ons meeneemt naar een kantoor. Er staan twee trofeeën op tafel, versierd met een soort crêpepapier. Duidelijk iets waar ze trots op zijn. Aan de muur hangt de hele schooladministratie. Namen van docenten, functie, een rooster, lestijden en aan de andere kant allerlei financiële gegevens. Een computer is hier niet te bekennen. Als de omgeving en het gebouw het al niet duidelijk maakte, dan weet je het nu wel zeker: dit is een "public school".

Wat wel gelijk is dat ook hier te weinig stoelen staan. Er worden wat jongetjes opgetrommeld, die stoelen moeten brengen. Het blijken loodzware houten stoelen te zijn. Sommige jongetjes moeten er samen één tillen. Terwijl ze de stoelen neerzetten, kijken ze ons nieuwsgierig aan.

Ook hier beginnen we met onze vragen, maar in eerste instantie geeft de dame aan het hoofd van de tafel hele korte antwoorden. Het blijkt dat ze nog maar net senior teacher is, omdat de vorige is overgeplaatst. Wij zijn haar eerste bezoek. Gelukkig is Anderson erbij en wat zij niet weet, vult hij aan.

Het wordt rumoerig buiten en we krijgen te horen, dat de kinderen middagpauze hebben. Ze gaan thuis eten, omdat er op school geen geld voor is. Omdat het vrijdag is, gaan ze daarna naar de moskee. We lopen naar buiten en de kinderen blijven ons nieuwsgierig aankijken. Ik houd me op de achtergrond en kijk eerst eens wat er gebeurt. Collega's beginnen met fotograferen en laten de foto's dan aan de kinderen zien. Ze drommen in grote getale om de collega's heen. Leuk, maar ik wil eerst contact, voordat ik fotografeer.

Er staan wat oudere jongens bij een lokaal. Ik zwaai. Zij zeggen wat. Ik versta het niet en ik loop naar ze toe. Dat hadden ze niet verwacht. De voorste deinzen naar achteren, maar de deur wordt geblokkeerd door de rest. Ik begin met praten en als blijkt dat ik ze niet wil opeten, ontstaat al gauw een leuk gesprekje. Natuurlijk willen ze op de foto en dan komen er ook wat meisje van ongeveer dezelfde leeftijd bij. Ook zij willen op de foto. En net als de jongere kinderen, die mijn collega's al gefotografeerd hebben, willen ook deze oudere de foto's nog wel even controleren.

Ik loop naar de ingang om de muur te fotograferen waar onder andere de naam van de school op staat. Aan de overkant van de weg, waar overigens een dun laagje asfalt op ligt, staat een huisje. Soort van. Kinderen steken de geasfalteerde weg over, roepen en zwaaien en verdwijnen tussen huisje en struikgewas. Ook dat fotografeer ik. Dan loop ik terug het terrein op. Ik babbel wat met de nieuwsgierige jongens en meisje en vertel hoe ik heet. Dat vinden ze interessant. Mijn voornaam snappen ze. Wat erna komt niet helemaal. Ik heb ook geen idee of ik wellicht iets heel smerigs in het Swahili zeg. Roeper… Ze zullen wel denken. Ze giechelen er in ieder geval flink om.

Dan zie ik Lotte in een lokaal staan. Er staat een juf en een heleboel kleine kinderen. Ik vraag of ik binnen mag komen en dat mag. Het blijkt de kleuterafdeling te zijn. Jongens en meisjes van rond de 4 jaar kijken me met grote ogen aan. Ze. Zijn. Prachtig! We maken contact en ik zoek er vast eentje uit, om in m'n koffer te stoppen. De juf legt me uit wat ze doen in de klas. Ze leert de letters en cijfers, vormen en nog veel meer. En alles met zelfgemaakte posters, die aan een eenvoudig touwtje of aan de muur in het lokaal hangen.

Als ik ze wil fotograferen schuift er een meisje het beeld in. Ik deed het echt niet express, maar ze staat wel op de foto. Ik maak er ook nog eentje zonder haar. Die is toch minder… Dan willen de anderen ook nog op de foto. Ik vraag de juf of ze op de bankjes kunnen zitten en dat doen ze. Ik maak de mooiste klassenfoto van m'n leven.

In m'n ooghoek zie ik de auto bewegen. Gaan ze zonder mij? Nee, natuurlijk niet. Said moet de auto even keren. We nemen afscheid en stappen in. Ik zwaai nog even naar de kinderen, die nog steeds op school zijn. Ondanks dat ze allang pauze hebben. Dan rijden we weg. Dit is toch wel een contrast met Lulu High School.

We brengen Anderson terug naar zijn school. Daar aangekomen geeft hij aan, dat hij speciaal voor ons een uurtje later begint, namelijk om 8:00 uur. Hij vraagt ons of we er dan ook zijn, of dat we liever om 9:00 willen komen. We spreken af, dat we er gewoon om 8:00 uur zijn en dat met Francis zullen bespreken. Dan rijden we terug naar ons resort.

We rijden binnendoor en krijgen gelijk een gratis massage. Hobbel-de-bobbel over een onverharde weg. Je lacht je rot! De shortcut is echter ook qua tijd short. Binnen 10 minuten zijn we bij het resort. Het is inmiddels 13:00 uur, tijd voor de lunch. We gaan direct aan tafel.

Lotte en ik bespreken al half wat we morgen tijdens de eerste workshop willen doen, maar in het rumoer is dat moeilijk. Daarom lopen we na het eten naar een wat rustiger plekje om onze ideeën verder uit te werken. We lijken nu al op elkaar ingespeeld. We realiseren ons net op tijd, dat het morgen op Lulu High School geen vrije dag is. Er bestaat een kans, dat dus niet iedereen beschikbaar is voor onze workshop of dat we pas 's middags een workshop kunnen geven. Desondanks bereiden we datgene wat we willen doen goed voor. Dan zien we morgen wel hoe het gaat.

Als we klaar zijn, gaat Lotte naar haar kamer. Ik ben dat ook van plan, maar onderweg kom ik Daan nog tegen. We wisselen ervaringen en tips voor workshops uit. Als zijn maatjes komen om de workshops voor te bereiden, laat ik ze alleen. Tijd om te relaxen.

Ik heb al gehoord dat enkele collega's bij een bepaald zwembad zijn, waar ook een bar in het water is. Ik ga daar ook maar eens kijken wat er zoal te doen is. Er is nog tijd zat, voordat we moeten evalueren. Het blijkt dusdanig gezellig te zijn, dat ik het zwembad ook in ga. Onder het genot van een glaasje fris klets ik met verschillende mensen - wederom - over het onderwijs.

Een half uur voor de evaluatie ga ik naar m'n kamer. Even douchen, het chloor van m'n lijf spoelen. Dan ga ik terug voor de evaluatie. Er wordt ons gevraagd om in groepjes van drie ervaringen uit te wisselen. Terwijl we dat doen, komt Jan aan. Hij is om één of andere reden verlaat en voegt zich bij ons groepje. Daan gaat met hem verder, terwijl ik met Suzanne verder praat. Het gaat al gauw over meer dan door Lysanne gevraagd is. Daardoor weet ik met de groep later niet meer uit te wisselen, dan dat het me op is gevallen dat de directeur van Lulu High School redelijk veeleisend is en dat de kinderen van de basisschool me gegrepen hebben. Dat laatste is trouwens niet zo gek.

Na de evaluatie werk ik verder aan de blog, terwijl de meeste anderen aan de bar zitten. Maar ik wil dit afmaken. We gaan wederom om 20:00 uur aan tafel. Alles is mooi blauw gedekt en het bedienend personeel heeft kleding aan in dezelfde kleur. Ik zit voor een deel met nieuwe mensen aan tafel, waaronder Anita. Zij is voor de tweede keer mee, net als Koos, één van de inspecteurs. Met hem heb ik echter de avond ervoor al gesproken. Dat hij harde grappen maakt, weet ik inmiddels. Dat Anita er ook wat van kan heb ik al snel door. Ze maken er een gezellig potje van.

We laten ons het eten goed smaken en omdat er ijs is, neem ik deze keer een wat groter toetje. We proberen af te sluiten met koffie voor m'n tafelgenoten en een cappuccino voor mij. Die laat echter zo lang op zich wachten, dat ik zonder van tafel ga. Ik ga nog een uurtje verder met m'n blog en heb 'm dan nog niet af. Toch kan ik het opbrengen om te stoppen en naar m'n kamer te gaan. Tijd om te slapen, want morgen moet ik vroeg weer op. De eerste dag van de workshops. Spannund!