Nieuwjaarsdag. Na een gezellige oud-en-nieuw bij m'n zusje lig ik pas om 1:45 uur in bed en nu, ruim twee uur later, gaat de wekker alweer. Ik heb dus maar kort geslapen, maar ik moet alweer op, want ik ga zo op reis. Om 8:05 uur vertrek ik met 4 fotovrienden naar Marrakech, Marokko. Hoe dat zo gekomen is, kun je hier lezen.

De reis verloopt voorspoedig. We vertrekken precies op tijd, hebben een rustige vlucht en komen iets eerder dan gepland aan op Menara Airport in Marrakech. Na de douane- en andere formaliteiten is ook een taxi, die ons naar het hotel brengt, snel gevonden. Het is een beetje proppen met z'n vijven met alle bagage in een Grand Taxi, maar het past net. Dat wordt later ook ons motto: "past net". Het is nog geen 13:00 uur plaatselijke tijd, als we de stad verkennen. Ik voor de zoveelste keer; mijn medereizigers voor het eerst.

We laten ons direct naar de eerste bezienswaardigheid brengen, de Graven van de Saadiërs. Als we er uitgebreid gekeken en gefotografeerd hebben, gaan we buiten inde medina op "fotojacht". Dan al valt op, dat niet iedereen even graag op de foto gaat. Zou de blog "Marrakech, stad die fotografen wantrouwt", waar Jurgen me eerder op wees, dan toch waar zijn?

De tweede dag van onze reis willen we de leerlooierijen bekijken. We worden door de receptionist van het hotel op het verkeerde been gezet en laten ons naar de verkeerde poort brengen door de taxi. Op zich geen probleem; het betekent dat we nu zelf de medina dwars door moeten steken om op de plaats van bestemming te komen. Voordeel is dat we onderweg lekker kunnen fotograferen. Dat valt echter tegen. Ook deze keer wenden mensen hun hoofd af of houden ze hun handen voor hun gezicht, zodra er een camera op ze gericht wordt. Van jong tot oud, man of vrouw, velen geven niet echt agressief maar duidelijk genoeg aan dat ze niet gefotografeerd willen worden. Voor m'n medereizigers, maar ook voor mij best een domper. Want waren we niet onder andere hierheen gekomen om ook mensen te fotograferen?

Ter voorbereiding van deze reis heb ik wat dingen in OneNote gezet, waaronder de reisgegevens, bezienswaardigheden die we zouden kunnen bezoeken, maar ook een kopje "Mensen fotograferen". Daarin heb ik onder het subkopje "Fotograferen van locals" het volgende neergezet:

Die traditioneel geklede vrouw, die doorleefde kop van die man, we kennen ze allemaal en we willen ze allemaal maar wat graag fotograferen. Maar stel je voor, dat je door Beverwijk - off all places - loopt en iemand steekt je een grote D-SLR met mega-objectief onder de neus. Dan wil je toch ook wel even weten wat die persoon van plan is. Ongeveer hetzelfde maken de inwoners van Marrakech regelmatig mee. Wellicht zelfs meerdere keren per week of zelfs per dag. Neem het de mensen daarom niet kwalijk als ze hun hoofd afwenden of afwijzend reageren, als je ze ongevraagd of stiekem fotografeert.

Beter is het om eerst contact te maken met mensen die je echt graag wilt fotograferen. Een simpel knikje, al dan niet met een " Salaam aleikum" breekt het ijs. Met handen en voeten - wijzen op je camera, vragende blik - is de kans al groter dat je de foto krijgt die je wilt. Wellicht iets minder spontaan dan gewenst, maar wel met meer contact in je foto en waar mogelijk het licht zoals jij dat wilt. Omdat je je model dan ook kunt aansturen. Misschien krijg je zelfs de kans om meer foto's te maken en dan is je dag helemaal goed.

Ik heb dus een voorzienende blik gehad, toen ik dit schreef. Het is niet gebaseerd op ervaring, want hoewel ik meer dan 10 keer in Marokko ben geweest en vrijwel heel het land heb bezocht, heb ik dit gedrag vrijwel niet ondervonden op enige andere plaats het land. Maar we zitten er nu wel mee.

Ik besluit om me aan m'n eigen tips en trucs te houden. Natuurlijk heb ik als voordeel dat ik de taal redelijk spreek. Wellicht maakt me dat wat vrijer. Aan de andere kant zijn Marokkanen goed in talen. Als je ze in het Engels of liever in het Frans aanspreekt, heb je snel genoeg contact. Ik waag het er dus op bij de eerste gelegenheid die ik krijg. En die komt vrijwel direct.

Aan het begin van Rue Doukhala zit een aantal winkels naast elkaar, waaronder een slager. Ik kijk wat rond, babbel wat hier en daar wat in steenkolenmarokkaans en heb al gauw contact. Dan begin ik tegen de slager te praten en vraag ik hem of ik een foto mag maken. Verbaast dat hij me Marokkaans hoort praten stemt hij toe, terwijl hij geduldig poseert . Ik maak de foto, bedank hem en ga weer verder. Het is nog niet top, maar ik heb een foto van een local mét toestemming en ik heb er niet eens voor hoeven betalen. Dat smaakt naar meer.

We lopen gestaag verder. Even verderop is een binnenplaats, waar een aantal schoenmakers omheen gevestigd is. In een pijpelaatje zie ik een oude man zitten, die zolen van b'lra, de wereldberoemde Marokkaanse sloffen bijknipt. Ik loop naar binnen met een royaal "Assalaam 3leikum", waarop ik vriendelijk terug wordt begroet. Ik zeg verder niets, maar kijk vol bewondering naar de oude man en de kracht die hij in z'n handen moet hebben. Mijn reisgenoten hebben me in de gaten en komen achter me de werkplaats in. Ik wissel wat woorden uit met de oude man en vraag dan terloops of ik wellicht een foto van hem mag maken. Ook hij  geeft zonder problemen toestemming. We maken allemaal wat foto's en ik stop de man als dank daarvoor - zonder dat hij het me vraagt - wat Dirhams toe. Foto #2 met toestemming van een local is een feit.

Bovenstaande pas ik gedurende ons verblijf in Marrakech meermaals toe. Vrijwel iedereen reageert positief en zo kom ik toch met een aantal redelijk intieme foto's thuis. Heel anders dan de vorige reizen die ik naar Marokko heb gemaakt en waarbij ik veel meer stiekem foto's van mensen maakte. Niet dat ik het deze keer achterwege heb gelaten; ik heb er deze keer vooral een extra dimensie aan toegevoegd. Voor mij een absolute meerwaarde voor m'n fotografie en vooral een inspiratie om gauw weer naar Marokko te gaan. Ga je mee?

Eerst wat inspiratie opdoen? De foto's van de reis staan hier.

Voor wie het nog niet gezien heeft: van 1 tot en met 5 januari ga ik met 5 fotovrienden naar Marrakech, Marokko. Als je je afvraagt hoe dat zo gekomen is, moet je even doorlezen.

Ik kom graag in Marokko, en aangezien ik in het onderwijs werk, zou je denken dat ik er dan ook regelmatig heen kan. Mijn vrouw werkt echter in het bedrijfsleven en heeft wat minder tijd en mogelijkheden. Toen ik echter de finale van het tv-programma Atlas zag, welke zich afspeelde in Marrakech, wilde ik zo graag weg, dat mijn vrouw voorstelde om dan met iemand samen te gaan. Nog geen 24 uur later - toeval of niet - mailde Mary me met de vraag of ik wat informatie had over reizen naar Marokko, met name Marrakech. Ik telde de mogelijkheden op - één en één is twee - en zette nog dezelfde avond een oproep op m'n Facebookpagina.

De reacties waren direct positief en al snel kon ik de de eerste geïnteresseerden op m'n lijstje zetten. Binnen 48 uur had een aantal mensen toegezegd om mee te gaan en zaten we in een groepschat op Facebook om de mogelijkheden te onderzoeken. Vier of vijf dagen. Hotel of appartement. Tussen kerst en oud-en-nieuw, of toch na nieuwjaar. Terwijl de plannen gemaakt werden, meldde zich de vijfde geïnteresseerde. Nog geen halve week later, om precies te zijn op woensdag na m'n oproep, boekte Karin en ik samen een vijfdaagse reis voor zes personen.

Inmiddels ben ik druk met de voorbereidingen, het maken van een document met tips en trucs en onderzoek ik de mogelijke bezienswaardigheden. Ondertussen wisselen we met z'n zessen informatie uit via Facebook en heeft Karin zelfs een heuse pagina gemaakt: onzefotoreis, die je natuurlijk kunt liken als je op de hoogte wilt blijven van de ontwikkelingen rondom onze fotoreis.

Gezien de positieve reacties is dit vast niet de laatste reis die ik zal organiseren. Zou je ooit mee willen naar Marokko om daar mensen, architectuur en vooral voor kleuren te fotograferen, houd dan deze site of nog beter m'n Facebookpagina in de gaten. Wie weet ben jij m'n volgende reispartner.