Ik wordt wakker met buikpijn. Als ik op de wekker kijk, is het pas 2:00 uur. De warmte, heet en ook wel iets teveel eten... Dit gaat niet goed. Nou ja, shit happens. Letterlijk en figuurlijk, maar ik zal inde details besparen. Ik zie het nog 2:45 worden voordat ik uiteindelijk weer slaap.
6:21 uur. De wekker. Ik ben natuurlijk nog wat moe, maar ik moet er nu toch echt wel uit. We moeten op tijd op Lulu High School zijn.
Als ik aan het ontbijt zit, begint me wat te dagen. We vertrekken vandaag pas om 9:00 uur, want we kunnen pas na tienen met het team aan de gang. Ik had dus een uur langer kunnen blijven liggen. Zoals ik eerder schreef, shit happens. Deze keer gelukkig alleen figuurlijk. Nou ja, ik heb daardoor wel tijd om aan m'n blog te werken en de workshops nog eens voor te bereiden.
Het iets na 10:00 uur als we starten. Dat komt mede, omdat Lotte de rol flip-overpapier is vergeten mee te nemen. Zij moet dus nog even heen en weer, terwijl ik het lokaal vast in orde maak en wat praat met de verschillende docenten. Als iedereen binnen is, starten we uiteraard eerst met een warm welkom en een korte terugblik op de eerste dag. De eerste werkvorm die we willen introduceren is het woordweb, maar we weten niet zeker of iedereen weet wat dat is. Daarnaast willen we ook laten ervaren, hoe je de diepte in kunt gaan met een woordweb. We starten daarom met het kernwoord "Fruit".
Lotte zet het woord "Fruit' in het midden op een vel papier. Cirkel eromheen en dan vragen we of de docenten hun associatie met het woord willen zeggen. Waar we verwachten, dat ze alleen met soorten fruit op de proppen komen, zeggen ze ook dingen als zoet, sap en vitamines. Ze gaan dus al zonder dat wij het vragen de diepte in. Dat is een meevaller en tegenvaller tegelijk. Meevaller, omdat ze het uit zichzelf doen. Tegenvaller, omdat we het ze nu nog wel op een andere manier bewust moeten maken. Ik besluit het ze gewoon te vertellen, zodat ze er rekening mee kunnen houden, als ze een woordweb met leerlingen maken. Die boodschap wordt goed opgepikt.
Tijd voor de volgende opdracht. We delen de groep in drieën en laten ze nu een woordweb maken met als kernwoord "Activ Learning". De groepen gaan voortvarend aan de gang. De principal, Anderson Mweri, doet fanatiek mee. Geweldig om te zien. Ze maken er echt een competitie van. We hebben de groepen een bepaalde tijd gegeven en als die om is, hangen we de resultaten op het bord. Uiteraard vindt er daarna een discussie plaats.
6:21 uur. De wekker. Ik ben natuurlijk nog wat moe, maar ik moet er nu toch echt wel uit. We moeten op tijd op Lulu High School zijn.
Als ik aan het ontbijt zit, begint me wat te dagen. We vertrekken vandaag pas om 9:00 uur, want we kunnen pas na tienen met het team aan de gang. Ik had dus een uur langer kunnen blijven liggen. Zoals ik eerder schreef, shit happens. Deze keer gelukkig alleen figuurlijk. Nou ja, ik heb daardoor wel tijd om aan m'n blog te werken en de workshops nog eens voor te bereiden.
Het iets na 10:00 uur als we starten. Dat komt mede, omdat Lotte de rol flip-overpapier is vergeten mee te nemen. Zij moet dus nog even heen en weer, terwijl ik het lokaal vast in orde maak en wat praat met de verschillende docenten. Als iedereen binnen is, starten we uiteraard eerst met een warm welkom en een korte terugblik op de eerste dag. De eerste werkvorm die we willen introduceren is het woordweb, maar we weten niet zeker of iedereen weet wat dat is. Daarnaast willen we ook laten ervaren, hoe je de diepte in kunt gaan met een woordweb. We starten daarom met het kernwoord "Fruit".
Lotte zet het woord "Fruit' in het midden op een vel papier. Cirkel eromheen en dan vragen we of de docenten hun associatie met het woord willen zeggen. Waar we verwachten, dat ze alleen met soorten fruit op de proppen komen, zeggen ze ook dingen als zoet, sap en vitamines. Ze gaan dus al zonder dat wij het vragen de diepte in. Dat is een meevaller en tegenvaller tegelijk. Meevaller, omdat ze het uit zichzelf doen. Tegenvaller, omdat we het ze nu nog wel op een andere manier bewust moeten maken. Ik besluit het ze gewoon te vertellen, zodat ze er rekening mee kunnen houden, als ze een woordweb met leerlingen maken. Die boodschap wordt goed opgepikt.
Tijd voor de volgende opdracht. We delen de groep in drieën en laten ze nu een woordweb maken met als kernwoord "Activ Learning". De groepen gaan voortvarend aan de gang. De principal, Anderson Mweri, doet fanatiek mee. Geweldig om te zien. Ze maken er echt een competitie van. We hebben de groepen een bepaalde tijd gegeven en als die om is, hangen we de resultaten op het bord. Uiteraard vindt er daarna een discussie plaats.
Bij de volgende stap willen we graag ingaan op hun persoonlijke leervraag en het thema van T4T: differentiëren. In Kenia zitten leerlingen van alle niveaus bij elkaar in de klas. Zij onderscheiden zg. fast en slow learners en ze vragen zich af, hoe ze daarmee om kunnen gaan. Wij delen de docenten in in vier groepen, gebaseerd op de vakgebieden. Het is echter niet voor iedereen duidelijk in welke groep ze horen. Dat komt omdat elke docent in Kenia twee vakken geeft. Zolang dat gelijksoortige vakken zijn, bijvoorbeeld talen, snappen ze wel in welke groep ze horen. Er zijn echter ook docenten, die multidisciplinair zijn. Eentje kan niet zelf bedenken in welke groep ze moet plaatsnemen. Ik geef het advies om bij de kleinste groep te gaan zitten, om het aantal deelnemers per groep ongeveer gelijk te houden.
De opdracht die we geven, is om twee lijsten te maken. Links de lijst met werkvormen die ze geprobeerd hebbe n om het verschil tussen slow en fast learners te overbruggen, maar die mislukt zijn. Rechts een lijst met werkvormen die wel lijken te werken, waarbij ze tevens gevraagd wordt om nog eens na te denken over nieuwe werkvormen. Wederom gaat de groep enthousiast aan de slag.
Ik zie bij één groep iets interessants. Ze schrijven in de linkerrij "low IQ". Ik vraag de senior teacher Jasper, die toevallig in deze groep zit, hoe ze dat weten. Het blijkt dat ze dat helemaal niet weten, omdat ze het niet meten. De enige die het mag onderzoeken, is een dokter. Ze gaan dus alleen uit van wat ze zien. Ik leg uit dat het in Nederland over het algemeen wel gemeten wordt en dat er dan ook verschil wordt gemaakt tussen symbolisch en verbaal IQ. Het wordt een interessante sessie. Dit is namelijk echt een groot verschil met Nederland. Als ik mijn verhaal gedaan heb, vraag ik de Jasper of ik mijn verhaal nog eens aan de groep moet vertellen. Graag!
Als ook voor deze opdracht de tijd om is, komen Lysanne en Fred net binnen voor hun observatie. Ze nemen plaats tussen de docenten. Ik start met m'n uitleg over het meten van IQ en de verschillen tussen verbale en symbolische waarden en wat dat kan betekenen. Het gaat mij er vooral om, dat ze begrijpen dat een leerling soms lui of ongeïnteresseerd lijkt, juist omdat hij of ze de stof al heel goed beheerst. Kortom, dat zo'n houding dus niet altijd betekent dat het IQ laag is, maar juist hoog. En ook dat dat kan gelden voor een deel van de vakken.
Na dit verhaal, bespreken we wat er verder op de posters staat. Het mondt uit in een hele leuke sessie, mede omdat Anderson heel trots is dat ze in zijn groep als enige peer learning hebben genoemd als mogelijke oplossing voor hun uitdaging, om het verschil tussen slow en fast learners te overbruggen. Hij is vooral zo trots, omdat hij het bedacht heeft. Hij is ook niet voor niets al een paar keer in Duitsland geweest voor een uitwisseling.
De opdracht die we geven, is om twee lijsten te maken. Links de lijst met werkvormen die ze geprobeerd hebbe n om het verschil tussen slow en fast learners te overbruggen, maar die mislukt zijn. Rechts een lijst met werkvormen die wel lijken te werken, waarbij ze tevens gevraagd wordt om nog eens na te denken over nieuwe werkvormen. Wederom gaat de groep enthousiast aan de slag.
Ik zie bij één groep iets interessants. Ze schrijven in de linkerrij "low IQ". Ik vraag de senior teacher Jasper, die toevallig in deze groep zit, hoe ze dat weten. Het blijkt dat ze dat helemaal niet weten, omdat ze het niet meten. De enige die het mag onderzoeken, is een dokter. Ze gaan dus alleen uit van wat ze zien. Ik leg uit dat het in Nederland over het algemeen wel gemeten wordt en dat er dan ook verschil wordt gemaakt tussen symbolisch en verbaal IQ. Het wordt een interessante sessie. Dit is namelijk echt een groot verschil met Nederland. Als ik mijn verhaal gedaan heb, vraag ik de Jasper of ik mijn verhaal nog eens aan de groep moet vertellen. Graag!
Als ook voor deze opdracht de tijd om is, komen Lysanne en Fred net binnen voor hun observatie. Ze nemen plaats tussen de docenten. Ik start met m'n uitleg over het meten van IQ en de verschillen tussen verbale en symbolische waarden en wat dat kan betekenen. Het gaat mij er vooral om, dat ze begrijpen dat een leerling soms lui of ongeïnteresseerd lijkt, juist omdat hij of ze de stof al heel goed beheerst. Kortom, dat zo'n houding dus niet altijd betekent dat het IQ laag is, maar juist hoog. En ook dat dat kan gelden voor een deel van de vakken.
Na dit verhaal, bespreken we wat er verder op de posters staat. Het mondt uit in een hele leuke sessie, mede omdat Anderson heel trots is dat ze in zijn groep als enige peer learning hebben genoemd als mogelijke oplossing voor hun uitdaging, om het verschil tussen slow en fast learners te overbruggen. Hij is vooral zo trots, omdat hij het bedacht heeft. Hij is ook niet voor niets al een paar keer in Duitsland geweest voor een uitwisseling.
De ochtendsessie zit erop. Men krijgt de tijd om alles even te laten bezinken. Tijdens de maaltijd laat ik het fotoboekje weer aan iemand zien. Er worden nog wat vragen gesteld over het Nederlands onderwijs, die ik zo goed mogelijk probeer te beantwoorden. Andere collega's checken hun telefoon. Een paar staan rond de computer naar een YouTube filmpje te kijken. De faciliteiten zijn minimaal, maar qua gedrag zijn het net docenten.
Na de pauze gaan we verder met een nieuw onderdeel: coachen. We starten met een energizer, waar we deze keer zelf aan mee doen. We maken twee rijen, waarbij iedereen face-to-face staat. Iedereen dient elkaar over en weer complimenten te geven. Na een halve minuut, roept Lotte dat we twee stappen naar rechts moeten, dan weer drie stappen naar links etc. Het levert hilarisch situaties op, omdat degene aan het eind bij opzij stappen naar de andere rij moeten stappen. Dat gaat niet helemaal goed en als iemand fout staat, wordt hij of zij aan z'n kleding getrokken en goed gezet. Het gaat allemaal wel heel gemoedelijk.
De complimenten variëren van "Your English is very good" tot "I like your shoes". Vooral dat laatste hoor ik hier vaker. Deze docenten hebben niet echt iets te klagen, maar zoals ik gisteren al schreef, hebben sommige mensen zo weinig, dat ze al je kleding wel willen hebben. Inclusief je schoenen.
Deze energizer is mede bedoeld als introductie voor het coachen. We leggen de Stool of Confidence uit, die onder andere uitgaat van positieve feedback, ook als het om kritiek gaat. Het kost ons wat meer tijd om daarop in te gaan, maar uiteindelijk komt de boodschap wel over. Tijd voor een oefening dus.
We maken groepjes van drie, waarin één persoon de rol van docent krijgt, de tweede de rol van coach en de derde de rol van observant. We sturen de observanten even naar buiten. De docenten en coachen krijgen te horen dat er twee dingen besproken moeten worden tijdens een rollenspel tussen docent en coach. Het eerste is dat de docent iets specifieks heel goed heeft uitgelegd met behulp van activerend leren. Er is echter ook een punt van kritiek, want de docent heeft namelijk een leerling genegeerd.
We laten de observanten weer binnen en vragen de groepjes van drie een plek op te zoeken, waarbij ze elkaar niet storen. Ze krijgen vijf minuten om het rollenspel te spelen, waarna de observant vijf minuten krijgt om zijn of haar bevindingen te delen. Dat laatste natuurlijk ook op basis van positieve kritiek. Lotte en ik observeren hoe het gaat. Als men weer terug is in het lokaal, wordt de sessie nabesproken. Elke observant krijgt de kans om zijn bevindingen met de rest van de groep te delen. Daarna krijgen de docenten en coaches de kans om daar nog kort op te reageren. Aan het eind van het verhaal krijgen we te horen dat ze dit een waardevolle sessie vonden, mede omdat ze in deze school al aan collegiale consultatie doen. Ze kunnen dit dus goed gebruiken.
Na de pauze gaan we verder met een nieuw onderdeel: coachen. We starten met een energizer, waar we deze keer zelf aan mee doen. We maken twee rijen, waarbij iedereen face-to-face staat. Iedereen dient elkaar over en weer complimenten te geven. Na een halve minuut, roept Lotte dat we twee stappen naar rechts moeten, dan weer drie stappen naar links etc. Het levert hilarisch situaties op, omdat degene aan het eind bij opzij stappen naar de andere rij moeten stappen. Dat gaat niet helemaal goed en als iemand fout staat, wordt hij of zij aan z'n kleding getrokken en goed gezet. Het gaat allemaal wel heel gemoedelijk.
De complimenten variëren van "Your English is very good" tot "I like your shoes". Vooral dat laatste hoor ik hier vaker. Deze docenten hebben niet echt iets te klagen, maar zoals ik gisteren al schreef, hebben sommige mensen zo weinig, dat ze al je kleding wel willen hebben. Inclusief je schoenen.
Deze energizer is mede bedoeld als introductie voor het coachen. We leggen de Stool of Confidence uit, die onder andere uitgaat van positieve feedback, ook als het om kritiek gaat. Het kost ons wat meer tijd om daarop in te gaan, maar uiteindelijk komt de boodschap wel over. Tijd voor een oefening dus.
We maken groepjes van drie, waarin één persoon de rol van docent krijgt, de tweede de rol van coach en de derde de rol van observant. We sturen de observanten even naar buiten. De docenten en coachen krijgen te horen dat er twee dingen besproken moeten worden tijdens een rollenspel tussen docent en coach. Het eerste is dat de docent iets specifieks heel goed heeft uitgelegd met behulp van activerend leren. Er is echter ook een punt van kritiek, want de docent heeft namelijk een leerling genegeerd.
We laten de observanten weer binnen en vragen de groepjes van drie een plek op te zoeken, waarbij ze elkaar niet storen. Ze krijgen vijf minuten om het rollenspel te spelen, waarna de observant vijf minuten krijgt om zijn of haar bevindingen te delen. Dat laatste natuurlijk ook op basis van positieve kritiek. Lotte en ik observeren hoe het gaat. Als men weer terug is in het lokaal, wordt de sessie nabesproken. Elke observant krijgt de kans om zijn bevindingen met de rest van de groep te delen. Daarna krijgen de docenten en coaches de kans om daar nog kort op te reageren. Aan het eind van het verhaal krijgen we te horen dat ze dit een waardevolle sessie vonden, mede omdat ze in deze school al aan collegiale consultatie doen. Ze kunnen dit dus goed gebruiken.
Het eind van de training is in zicht. We sluiten af, maar niet nadat één van de docenten Lotte vertelt dat hij met haar op date wil. Dat de rest van de groep daarbij zit deert hem niet. Dapper!
Terug in het hotel werken we direct het verslag uit. Dan hebben we dat maar gehad. Nadat het verslag verwerkt is, ga ik nog even verder met m'n blog. Ik probeer elke dag een verhaal af te leveren, maar ik merk nu al dat dat niet gaat lukken. Er gebeurt zoveel op een dag en we zijn met zoveel dingen bezig. Toch blijf ik het proberen. In ieder geval met steekwoorden, die ik later kan verwerken.
Uiteraard is er om 18:00 uur weer een evaluatie. Ook hier wordt, heel creatief, elke keer weer een nieuwe werkvorm gebruikt. Deze keer moeten we een poster maken, waarin we met één woord of tekening een hoogtepunt tot nu toe benoemen. Dat is voor Lotte en mij niet zo moeilijk: we tekenen een telefoon. Deze staat symbool voor het telefoontje dat Francis van Anderson Mweri ontving, naar aanleiding van onze eerste trainingsdag. Dat is toch wel een hoogtepunt, vinden wij.
Vanuit de evaluatie loop ik nog even terug naar m'n kamer, om vervolgens richting het restaurant te gaan voor het eten. Dat is zoals elke avond om 20:00 uur. Gezien de perikelen van de nacht ervoor, doe ik rustig aan. Er is gelukkig genoeg keus, dus het wordt iets licht verteerbaars en well done.
Na het eten bel ik via WhatsApp nog even naar huis. De verbinding is deze keer prima. Ik ga daarna niet meer langs de bar; ik ben kapot. Als ik m'n bed zie, slaap ik al. Ik moet er alleen nog even in stappen. Morgen weer een dag; de eerste dag als coach. Exciting!
Terug in het hotel werken we direct het verslag uit. Dan hebben we dat maar gehad. Nadat het verslag verwerkt is, ga ik nog even verder met m'n blog. Ik probeer elke dag een verhaal af te leveren, maar ik merk nu al dat dat niet gaat lukken. Er gebeurt zoveel op een dag en we zijn met zoveel dingen bezig. Toch blijf ik het proberen. In ieder geval met steekwoorden, die ik later kan verwerken.
Uiteraard is er om 18:00 uur weer een evaluatie. Ook hier wordt, heel creatief, elke keer weer een nieuwe werkvorm gebruikt. Deze keer moeten we een poster maken, waarin we met één woord of tekening een hoogtepunt tot nu toe benoemen. Dat is voor Lotte en mij niet zo moeilijk: we tekenen een telefoon. Deze staat symbool voor het telefoontje dat Francis van Anderson Mweri ontving, naar aanleiding van onze eerste trainingsdag. Dat is toch wel een hoogtepunt, vinden wij.
Vanuit de evaluatie loop ik nog even terug naar m'n kamer, om vervolgens richting het restaurant te gaan voor het eten. Dat is zoals elke avond om 20:00 uur. Gezien de perikelen van de nacht ervoor, doe ik rustig aan. Er is gelukkig genoeg keus, dus het wordt iets licht verteerbaars en well done.
Na het eten bel ik via WhatsApp nog even naar huis. De verbinding is deze keer prima. Ik ga daarna niet meer langs de bar; ik ben kapot. Als ik m'n bed zie, slaap ik al. Ik moet er alleen nog even in stappen. Morgen weer een dag; de eerste dag als coach. Exciting!
RSS-feed